− Ճիշտ է… դարձյալ Նշանի՞կն է տեսնողը։
− Ան կամ ուրիշը, ատիկա կարևորություն չունի… ո՞վ է այդ մարդը։
− Խոսրով էֆենտի Քանասարյանր,− պատասխանեց տիկին Սաթեն ամենայն հանդարտությամբ։
Վաճառականը հանկարծ տժդունեցավ։ Հազիվ թե իր հանդարտությունը գտնել կսկսեր և ահա այդ մեջտեղ նետված անունը ամեն բան տակնուվրա կդարձներ։
− Վերջապես կխոստովանիս,− գոչեց այլայլված ձայնով մը։
− Ի՞նչ բան…
− Այդ մարդուն հետ ունեցած հարաբերությունդ…
− Խենթեցա՞ր… ի՞նչ հարաբերություն։ Պատահմամբ հանկարծ դեմս ելավ, բարև մը տալով պիտի անցնեի երթայի, երբոր ինք որպիսությունս հարցուց, ստիպվեցա քաղաքավարական խոսք մը ընել… ոճի՞ր գործեցի։
− Չէ՛, բայց…
− Բայց ի՞նչ։
− Ուրիշ ոևէ անձի հետ բնական է խնդիրը կարևորություն չուներ, բայց Խոսրով էֆենտիին հետ… քու նախկին…
Վաճառականը խոսքը չավարտեց։
− Հետո ես ի՞նչ հանցանք ունիմ, ինք հետս խոսեցավ, ստիպված էի պատասխանել, զարմանալի բան։
− Ուրիշ ավելի զարմանալի բան մը սակայն…
− Ո՞րն է տեսնենք։
− Թուլամիեին կերթաս ու Խոսրով էֆենտին հոն կուգա դիպվածով, Հոֆմանին կերթաս և դարձյալ Խոսրով էֆենտին հոն կուգա։
− Ինչ կրնանք հետևցնել ասկե։
− Հետևությունը դուն հանե։
− Ես ատոր մեջ զարմանալի բան մը չեմ տեսնար կոր…
− Իսկ ես առնվազն սա կտեսնեմ, որ այդ մարդը քեզի կհետապնդե, եթե դուն զինքը չես հետապնդեր։
− Պարապ խոսք… արդեն ինք բացատրեց թե ինչու Հոֆմանին վաճառատունը կգտնվեր։
− Ինչո՞ւ համար…
− Կնոջը հետ եկեր է և կինը վարը գնումներու զբաղած ըլլալով, ինք վեր ելեր է անոր սպասելու համար։
