Էջ:Yervand Otyan, Collected works (Երվանդ Օտյան, Երկեր).djvu/453

Այս էջը հաստատված է

Սենյակին դռան առջև հասնելով, թեթև մի հարվածեց։

− Մտեք,− ըսավ ներսեն ձայն մը։

Պողոս էֆենտի դուռը բացավ և ներս մտավ։ Աբգար ոտքի վրա կեցած էր։

− Հրամմեցե՛ք, Պողոս էֆենտի,− ըսավ վաճառականին։

Այս վերջինս ուշադիր զննեց երիտասարդը, հետո վարանոտ շեշտով մը ըսավ.

− Ներեցեք, ձեզ չեմ ճանչնար…

− Պարոն Աբգարն եմ,− պատասխանեց երիտասարդը։

− Այսինքն…

− Նամակի մեջ հիշված անձը։

− Նամակը դո՞ւք գրած եք։

− Ո՛չ, բայց այդ խնդիրը կարևորություն չունի,− փութաց պատասխանելու երիտասարդը,− ավելի կարևորը նայինք և մանավանդ ժամանակ չկորսնցունենք։

− Ի՞նչ ըսել կուզեք,− հարցուց Պողոս էֆենտի։

− Ձեր տիկինը այս ժամուս հոս է․․․

− Հո՞ս է մի,− գոչեց Պողոս էֆենտի բարկութենեն դողացող բարձր ձայնով մը։

− Կաղաչեմ, մի պոռաք, կրնան ձեր ձայնը լսել․․․

− Ո՞վ պիտի լսե,− հարցուց Պողոս էֆենտի ձայնը քիչ մը ցածցնելով։

− Նախ տիկին Շազիկ և հետո մյուսը… Այսինքն… իր բարեկամը, ձեր…

− Ո՞ւր են, ըսե՛ տեսնեմ, շուտ․․․

− Կաղաչեմ, հանդարտեցեք,− ըսավ երիտասարդը,− ասանկ ծանր պարագաներու մեջ պաղարյունությունը կորսնցնելու չէ։

− Բայց գիտես որ ինչ սարսափելի բան մըն է ըրածդ։

− Ափսո՜ս, գիտեմ,− պատասխանեց երիտասարդը, բայց․․․

− Եվ եթե սուտ կամ սխալ ըլլա ըսածներդ, ինչպե՞ս պիտի ազատիս ձեռքես։

− Այդ մասին տարակույս չունիմ… զուտ ճշմարտությունն է խոսածս,− պատասխանեց երիտասարդը ամենայն հանդարտությամբ։

− Ի՞նչ,− գոչեց Պողոս էֆենտի,− տակավին կհամարձակի՞ս ըսել, թե կինս կգտնվի իր սիրահարին հետը: Սուտ կխոսիս․․

− Բացարձակապես ճիշտ է ըսածս։