Կինը առանց պատասխանելու այս նեղացուցիչ հարցումին՝ ոտքի ելավ և դիմեց դեպի աթոռ մը, որուն վրա դրված էր շրջազգեստը։
− Խո՞ւլ ես, քեզի կխոսիմ կոր,− պոռաց ամուսինը դողահար ձայնով մը։
− Ատանկ մի պոռար, հիմա տունինները ոտքի կելլան,− պատասխանեց կինը տարօրինակ հանդարտությամբ մը։
− Խերն անիծեմ տունիններուն…
− Ես քու պատվիդ համար կըսեմ կոր,− պատասխանեց Շազիկ,− ուզածիդ չափ պոռա, դուն խաղք կըլլաս…
Այս խոսքերը, զարմանալի բան, իրենց ազդեցությունը ունեցան։ Պողոս էֆենտի ձայնը ցածցուց և ավելի մեղմորեն ըսավ.
− Քա՛, սա ի՞նչ փորձանք էր գլխուս բերիր, սա ի՞նչ ի աղքաթյուն է… հիմա լսողները ի՞նչ պիտի ըսեն… քառասուն տարվան պատիվս մեկ փարայի ըրիր…
Հանկարծ նշմարեց Տիրանը, որ տենդային աճապարանքով մր իր ժաքեթը կհագներ։
− Ծո՛, ապերախտ,− գոչեց,– ասա՞նկ պիտի ընեիր ինծի…
− Էֆենտի, ի՞նչ ըրի որ,− կմկմաց Տիրանը։
− Տահա ի՞նչ պիտի ընեիր, խայտառա՛կ, սրիկա՛… կորսվե՛ աչքիս աոջևեն, մեյ մըն ալ երեսդ չտեսնեմ…
Տիրան արդեն հագված էր։ Շուրջը նայեցավ ֆեսը գտնելու համար և զայն նշմարեց դարակի մի վրա։ Հանդարտաքայլ գնաց դեպի դարակը, ֆեսը առավ, վրայի փոշիները թոթվեց ձեռքով, գլուխը դրավ և դեպի դուռը ուղղվեցավ։
− Ո՞ւր կերթաս,− պոռաց Պողոս էֆենտի։
− Հրաման մը ունի՞ք,− կմկմաց մյուսը։
− Դո՛ւրս կորսվե…
Տիրան դուռը բացավ և աներևույթ եղավ։ Երբ այր ու կին առանձին մնացին, Շազիկ իր ամուսնույն դարձավ և հանդիմանական շեշտով մը ըսավ.
− Հավնեցա՞ր ըըածիդ։
− Հե՞,− գոչեց խեղճ մարդը շփոթած՝ իր կնոջ այս անակկալ հարցումեն։
− Հավնեցա՞ր ըրածիդ,− կրկնեց Շազիկ նույն շեշտով։
− Ի՞նչ ըրի որ…
− Դեռ ի՞նչ պիտի ընես, տունը տակնուվրա դարձուցիր։
