− Մեկներ է, կերևա որ,− մտածեց։
Նույն միջոցին նշմարեց հույն կինը, որ զինքը աոաջին անգամ ընդունած էր։
− Մյուսյու Աբգարը իր սենյակը չէ՞,− հարցուց։
− Ո՛չ, դուրս ելավ,− պատասխանեց կինը։
− Շատո՞նց ի վեր է…
– Քառորդ ժամ մը կա։
Պողոս էֆ. ուզեց հարցուփորձել կինը, բայց նախ հարկ սեպեց ինքզինք ներկայացնելու։
− Գիտե՞ք ես ով եմ,− հարցուց։
− Չէ՛,− պատասխանեց մյուսը,− աոաջին անգամն է, որ ձեզ կտեսնեմ։
− Այս տեղեն դուրս ելլող կնոջ ամուսինն եմ։
− Գուշակեցի,− պատասխանեց կինը թեթև մը ժպտելով։
Հետո լուրջ կերպարանք մը առնելով, հարեց․
− Եթե գիտնայինք, որ գործերնիս ամուսնացած կնոջ հետ էր, երբեք սենյակը չէինք տրամադրեր իրեն, որովհետև այստեղ պատվավոր տուն մըն է և մեր տան տիրուհին չախորժիր, որ իր տանը մեջ անվայել բաներ պատահին։
− Այս սենյակը ո՞վ վարձած էր,− հարցուց Պողոս էֆ. հույն կնոջ հետ դառնալով այն սենյակը, ուր Շազիկ ու Տիրան գտնված էին։
− Ձեր տիկինը,− պատասխանեց մյուսը։
− Ի՞նք կվճարեր վարձքը։
− Այո,− կմկմաց կինը, որ կսկսեր նեղվիլ այս հարցաքննութենեն։
− Որչափ ատենե ի վեր սենյակը բռնած էր։
− Չեմ գիտեր․․․ ես ատանկ խնդիրներու մեջ խառնվիլ չեմ ուզեր։
Պողոս էֆենտի տեսավ կնոջ խոսելու մասին ցույց տված դժկամությունը և անոր լեզուն բանալու համար դիմեց ամենեն գործնական միջոցին։
− Առ սա ոսկին և տեղն ի տեղոք պատասխանե քեզի ընելիք հարցումներուս,− ըսավ՝ ոսկի մը սահեցնելով կնոջ ձեռքը, մի վախնար, ինչ որ ըսես իմ քովս պիտի մնա… միայն թե կուզեմ մի քանի տեղեկություններ ստանալ։
Ոսկին իր հրաշալի ազդեցությունը գործած էր արդեն։
− Իբրև ամուսին իրավունքնիդ է ամեն բան հասկնալ, եթե
