− Բայց դավաճանություն է ասիկա,– կպոռար Սուսերյանց դողահար ձայնով մը,– միթե կարելի՞ է այս դասալքությունը…
− Ամբողջ պատճառը կարծեմ այդ կնոջ խնդիրն է…
− Մի ստոր զրպարտության համար միթե կարելի՞ է այսպես տեղի տալ։ Եվ հետո մյուսնե՞րը… անոնք ալ կնոջ խնդի՞ր ունին։
− Չէ՞, բայց երբ ատենապետը հրաժարի, բնական է, որ մյուս երկուքը այլևս չեն կրնար պաշտոնի վրա մնալ։
− Չպետք է հրաժարվել,– գոչեց Սուսերյանց բռունցքը շարժելով։
− Եղածը լմնցած է․․․
− Պետք է ետ առնել այդ հրաժարականը։
− Կարելի՞ բան է։
− Կարելի կամ անկարելի՝ պետք է ետ առնել… շուտ գնանք Պողոս էֆենտիի մոտ։
Երկու թաղականները ուղղվեցան թաղական Խորհրդի ատենապետին տունը և դուռը զարկին։
Ծառա մը եկավ բանալու։
− Հիմա անպատճառ պետք է Պողոս էֆենտին տեսնենք, գնա իմաց տուր։
− Անկարելի է,– պատասխանեց ծառան պաղարյունով։
− Ի՞նչպես անկարելի է…
− Էֆենտին հոս չէ։
− Ո՞ւր գնաց։
− Տիկինին հետ այս առտու գացին և ըսին, որ քանի մը օր չպիտի գան…
Շանթի հարված մը էր այս, որ կիջնար երկու բարեկամներու գլխուն։
− Չպետք է գացած ըլլան,– գոչեց Սուսերյանց։
− Զարմանալի բան. ձեզի սո՞ւտ պիտի խոսիմ,− պատասխանեց ծառան։
− Անպայման պետք է որ զինքը տեսնենք այս րոպեին…
Ծառան այլևս չպատասխանեց։
− Քանի որ հոս չէ, ճար չկա… երթանք,− դիտել տվավ ուսուցիչը։
− Պողոս էֆենտի հրաժարվե՞ր է թաղական Խորհուրդի պաշտոնեն,− հարցուց Սուսերյանց ծառային։
