− Ո՞ր մեկը ըսեմ… մեկ հատ, երկու հատ չէ որ… անամոթը… արդեն ամենուն բերանն է…
− Ես երբեք, քենե զատ, մեկե մը անոր մասին բան մը չեմ իմացած։
− Դուն արդեն անանկ ես, ուրիշներուն մասին խոսվածներուն խուլ կըլլաս, իմ վրաս բան մը ըլլա նե՝ ականջներդ կբացվին։
− Հիմա դուն Սաթենին սիրահարներեն մեկուն անունը կըրնա՞ս տալ, ան նայինք։
− Ինչո՞ւ չպիտի կրնամ տալ, հարկավ կուտամ․․․
− Ըսե՛ տեսնենք․․․
− Հեռուն երթալու պետք չի կա, մեկ հատը մեջտեղն է․․․
− Ո՞վ է տեսնենք։
− Ո՞վ պիտի ըլլա իշթե Միհրանիկը․․․ Նվարդին էրիկը։
− Տոսախյան Միհրանիկ է՞ֆ-ն,− հարցուց Պողոս էֆ․ հետաքրքրված։
− Հրամմե՛ր ես, Միհրանիկ էֆենտին…
− Առաջին անգամն է, որ ասանկ բան մը կլսեմ կոր։
− Ուրիշեն լսելու պետք չի կա, գործը մեջտեղն է․․․ Սաթենին փեշեն զատված չունի, ամեն օր տուներնին է։
− Ճանըմ, ատկե ի՞եչ կելլա, բարեկամ են, կտեսնվին։
− Ամեն բանին չափ կա․․․ առտու իրիկուն քիթ քիթի են, իրարմե բաժնված չունին։
− Այդ քու ըսածդ պարզ ենթադրություն մըն է։
− Ես ըսածս գիտեմ․․․ ձեռքս կրակը կդնեմ, որ ըսածիս պես է․․․
− Ես փաստ կուզեմ, փա՛ստ,− գոչեց Պողոս էֆենտի, տեսնելով, որ իր կնոջ խոսքերը ոևէ հաստատուն հիմն չունին։
− Փաստ կուզես նե՝ իրենց ծառաները խոսեցնել տուր մեյ մը։
− Դուն խոսեցնել տվե՞ր ես։
− Կըսեմ կոր նե՝ հարկավ բան մը գիտեմ․․․ մեյ մը Սուրբիկը խոսեցնել տուր տե կիմանաս։
− Ո՞ր Սուրբիկը, Սուրբիկը ով է,− հարցուց ամուսինը։
− Սասանյանենց սպասուհին, որ հիմա քովերնեն ելած է։
− Ինչո՞ւ ելեր է։
− Ես ի՞նչ գիտնամ, հանըմին գործին չէ եկեր ճամփեր է, կերևա, որ իր խաղերուն գործիք ըլլալ չէ ուզեր խեղճ աղջիկը։
