− Սո՛ւտ է, սխա՛լ է,− գոչեց ուսուցիչը բորբոքված,− հրաժարականս տված ատենս տեղեկություն չունեի Ակումբին տրված որոշումեն… այսօր միայն իմացա։
− Ես ալ գիտեմ ատանկ ըլլալը, բայց ի՞նչ ընենք, չգիտցողը ատանկ կկարծե… երևույթները քեզի դեմ են։
− Բայց ո՞վ ըսավ ատիկա․․․
− Իրավ որ չեմ գիտեր, Մելիտոս էֆ.-ն էր, ով էր, ճաշին վրա խոսք բացվեցավ տե՝ մեկը անանկ ըսավ մյուսներն ալ իրավունք տվին։
− Գոնե մեկը չգտնվեցա՞վ, որ զիս պաշտպաներ,− հարցուց ուսուցիչը։
− Նորեն ես էի, որ պաշտպանեցի, մեր մյուսյու Թորգոմը աղեկ տղա է, ըսի, քիչ մը միամիտ է, ուրիշին խելքով կկառավարվի, բայց սիրտը մաքուր է՝ ըսի… դժբախտաբար քու թշնամիդ միայն Մարգար էֆ.-ն չէ… անիկա վեհանձն մարդ է, ներողամիտ է, անոր խոսք կրնանք հասկցնել, բայց…
− Ուրիշ ո՞վ կա որ ինծի թշնամի…
− Քու էն մեծ թշնամիդ տիկ. Սաթենն է,− ըսավ Ռափիկ աղա, ձայնը ցածցնելով, իբր թե վաճառականին կինը իրենց սենյակը գտնվեր այդ միջոցին։
− Տիկին Սաթենը ի՞նչ ունի ինծի դեմ,− հարցուց ուսուցիչը զարմացած դեմքով մը։
− Չե՞ս գիտեր և ինծի՞ կհարցնես կոր,− ըսավ Ռափիկ աղա հեգնական ժպիտով մը։
− Իրավ, որ չեմ հիշեր թե…
− Զարմանալի բան, դուն չէիր, որ հոս ու հոն կարգ մը խոսքեր կընեիր անոր համար… պատիվի դիպչելիք բաներ…
− Բայց ես ի՞նչ հանցանք ունիմ, Պողոս էֆենտիին տունը լսեցի այդ ըսածները և ես ալ դուրսը կրկնեցի…
− Աղեկ, ամմա հիմա Պողոս էֆենտին քաշվեցավ, գործին մեջեն ելավ, դուն մնացիր մեջտեղը։ Ինչո՞ւդ պետք քեզի չվերաբերած բաներուն մեջ քիթդ կխոթես․․․ ես ան ատենն ալ քեզի ըսի, բայց մտիկ չըրիր։
− Տիկին Սաթենը մասնավորապես բան մը ըսա՞վ ինծի համար։
− Ըսավ, հապա…
− Ի՞նչ ըսավ,– հարցուց Թորգոմ հուզված շեշտով մը։
