այցելությռւնը կընդունեին, որոնք կուգային իրենց շնորհավորությունները մատուցանելու։
Մարգար էֆենտի իր ատենապետի աթոռին մեջ բազմած, հյուրերը կընդուներ ժպտուն դեմքով մը։
− Էֆենտի,− ըսավ միջոց մը շուրջիններուն դառնալով,– շիտակը ես բնավ դիտավորություն չունեի այս պաշտոնը ընդունելու և միտքս դրած էի հրաժարիլ։ Բայց բարեկամներս այնքան ստիպեցին, այնքան վրաս ինկան, որ չկրցա հրաժարիլ։
− Շատ աղեկ ըրիք, Մարգար էֆենտի, մեր թաղին գլուխք ձեզի պես անձնավորություն մը պետք էր,− պատասխանեց ներկաներեն մին։
− Մեր թաղը եթե կարող մարդոց ձեռքով կառավարվի, շատ կհառաջադիմե,− դիտել տվավ ուրիշ մը։
− Շատ գործ կա ընելիք,− ըսավ երիտասարդ մը։
− Մեր գլխավոր ջանքը պիտի ըլլա,− բացատրեց Մարգար էֆ․ –նախ վարժարանը բարեկարգել, հետո եկեղեցիին հասույթները ավելցնել, մատակարարությունը կանոնավորել, կարելի եղածին չափ խնայողություններ ընել…
− Մեզի էն առաջ շնորհքով քարոզիչ մը պետք է,− ըսավ Սահակ աղա,− սա հիմակվան քարոզիչին ձայնը բնավ չի լսվիր կոր, ասկե զատ խոսածներուն մեջ ալ իմաստ մը չկա, ինծի պես պամպարակին մեկն է։
− Քարոզիչեն առաջ վարժարանը կարևոր է,− պատասխանեց ուրիշ մը։
Ընկեր Կայծունի, որ նույնպես եկած էր շնորհավորական այցելության, խոսակցության մեջ մտավ։
− Վարժարանի խնդիրը ամենեն կենսականն է, անոր վրա պետք է սևեռել ամբողջ մեր ուշադրությունը։ Մենք մտավորականներս այս պայքարը մղեցինք ու հաղթանակը տարինք, նկատի ունենալով միմիայն վարժարանը… մինչդեռ մեր թշնամիները լոկ անձնական նկատառումներով պայքար կմղեին։
Կայծունի կակնարկեր «Շանթ Ակումբ»-ին։
− Հիմա թշնամի չմնաց թաղին մեջ,− փութաց դիտել տալ Մարգար էֆենտի,− ամենքն ալ մեր շուրջը համախմբված են։
− Այո՛, առ երեսս այնպես է,− պատասխանեց Կայծունի՝ սրտմտած,− կարկանդակեն բաժին մը ձեռք բերելու համար…
Հետո հանկարծ ըսավ։
