Էջ:Yervand Otyan, Collected works (Երվանդ Օտյան, Երկեր).djvu/603

Այս էջը հաստատված է

− Երթաս բարով ուրեմն։

Ուսուցիչը մևկնեցավ գոհ ու զվարթ։ Չէր կարծեր, թե այդքան դյուրավ վաճառականը դրամներ պիտի համրեր։

− Հիմա պիտի կրնամ բաց ճակատով երթալ Ճանիկի հետ բանակցիլ,− կմտածեր։

Պանքնոտը մեճիտիեի վերածեց և շիտակ իր թաղը վերադարձավ, կեսօրեն առաջ։

Ճանիկի հետ ժամադրությունը իրիկունն էր, հետևաբար տակավին շատ ժամանակ ուներ։

Դուրս ելավ բարեկամի մը հանդիպելու հույսով։

Եվ ահա ընկեր Սուսերյանցր իր դեմը ելավ։ Իրենց բաժանումեն ի վեր առաջին անգամն էր, որ կտեսներ զայն։ Մինչև այն ատեն երկուքն ալ խուսափած էին իրարու հանդիպել։

− Բարև, պարոն Թորգոմ,− ըսավ Սուսերյանց առաջին անգամ ինք մոտենալով ուսուցչին։

− Աստծու բարին,− պատասխանեց մյուսը չոր շեշտով մը, զոր ջանաց կարելի եղածին չափ թշնամական լինել։

− Ո՞ւր ես, չես երևար,− ըսավ Սուսերյանց։

− Միշտ հոս եմ, միայն թե այս միջոցին չափազանց զբաղված եմ։

− Ի՞նչ կընես․․․

− Ոչինչ… մեկ քանի պաշտոններ առաջարկած են ինծի, անոնց մասին ընտրություն մը պիտի ընեմ, տակավին չկցրա որոշում մը տալ։

− Ուրեմն լավ պատահեցանք իրարու,− ըսավ Սուսերյանց,− ես ալ ճիշտ պաշոն մը կուզեի առաջարկել ձեզի։

− Ինծի՞ պաշտոն,− գոչեց Թորգոմ։

− Այո, ինչո՞ւ այդքան կզարմանաս։

− Չեմ կրնար հասկնալ, թե ինչ տեսակ պաշտոն կառաշարկես։

− Վարժարանի մեջ պաշտոն…

− Ինծի պետք չէ պաշտոնը,− պատասխանեց վսեմ շեշտով մը։

− Պարոն Թորգոմ, իրավունք չունիք այսպիսի առաջարկութան մը այդ տեսակ պատասխան տալու,− ըսավ Սուսերյանց։

− Ես հիմա ուսուցչական ասպարեզը թողած եմ։

− Ինչո՞վ կզբաղիս կոր ուրեմն։