− Ի՞նչ խնդիր…
− Ճանըմ, ինձ կրկին Ազգային վարժարանին մեջ պաշտոն տալու խնդիրը։
− Բնավ ատանկ խնդիր մը չէ եղած մեր մեջ… դուն ուրկե՞ իմացար։
− Պարոն Սուսերյանցը ըսավ։
− Պարոն Սուսերյանցը ըսավ, որ Թաղ. Խորհուրդը որոշած է քեզ պաշտո՞ն տալ Ազգային վարժարանին մեջ…
− Չէ՛, Թաղ. Խորհուրդի խոսքը չըրավ,− խոստովանեցավ ուսուցիչը,− միայն թե ըսավ, որ եթե ուզեմ, ինձի պաշտոն պիտի տրվի։
− Բնավ լուր չունիմ, կերևա, որ Սուսերյանց իր կողմե ատանկ բան մը ըսեր է։
− Առանց Թաղ. Խորհուրդի հավանության ի՞նչպես կրնա ինծի պաշտոն առաջարկել։
− Բնականաբար չկրնար առաջարկել, և ճիշտ ասոր համար է, որ պարապ խոսք է ըսածը, որովհետև քեզի մտերմաբար ըսեմ, որչափ ատեն որ Մարգար էֆ-ն Թաղ․ Խորհուրդի ատենապետ մնա՝ կարծեմ քեզի համար շատ հույս չկա մեր վարժարանին մեջ պաշտոն առնելու, և ասոր համար խորհուրդ կուտամ քեզի, որ առանց այդ տեսակ խոսքերու կարևորություն տալու, գլխուդ ճարը նայիս և եթե ուրիշ գործ մը գտած ես, ձեռքե չփախցնես… գիտես ա, ես քեզ կսիրեմ, անոր համար այսպես անկեղծորեն կխոսիմ։
− Շնորհակալ եմ,− պատասխանեց Թորգոմ բոլորովին հուսաբեկ եղած։
Թաղականին խոսքերը պաղ ջուր մը լեցուցած էին իր երազներուն վրա։
− Ես ալ արդեն չպիտի ընդունեի վարժարանին մեջ պաշտոն,− կմկմաց։− Տարբեր բան՝ եթե բոլոր պայմաններս ընդունեին։
− Ինչ որ է,− պատասխանեց Մանուկ աղա,− խնդիրը այն է, որ քեզի պաշտոն առաջարկող չկա առայժմ։
Պահ մը լռություն տիրեց երկու խոսակիցներուն միջև։ Պրն․ Թորգոմ իր ընդունած այս նոր հարվածեն ընկճված էր և խոսակցությունը շարունակելու շատ սիրտ չուներ։
Թաղականը կռահեց ուսուցիչին հոգեկան այս տխուր վիճակը և փորձեց մխիթարել։
