Չափազանց աճապարյալ կերպարանք մը ուներ։
− Սըկե 150 ղրուշ տուր,− գոչեց Թորգոմին, առանց «բարի լույս» ըսելու։
− Ի՞նչ կա որ,− հարցուց մյուսը շվարած։
− Ճանըմ, տուր սա 150 ղրուշը…
− Տամ, բայց նախ նստե տեսնենք, քիչ մը խոսինք, նայինք ի՞նչ եղավ հանրագրության գործը։
− Աղբար, երկար բարակ խոսելու ատեն չէ, գործ տեսնենք, խոսքով բան չլմննար, ետքը շատ կխոսինք։
− Բավական ստորագրություն հավաքվեցա՞վ,− հարցուց ուսուցիչը։
− Ինծի Ճանիկ կըսեն, աչքիս մեջ աղեկ նայե,− գոչեց մյուսը հպարտորեն։
− Քանի՞ հատ ժողվեցիր մինչև հիմա…
− Ես բան մը վրաս կառնեմ նե՝ կկատարեմ, հեմ աղեկ կկատարեմ։
− Լավ, բայց քիչ մը բացատրություն տուր։
− Նախ սա 150 ղրուշը համրե։
− Քանի՞ ստորագրություն հավաքեցիր։
Ճանիկ խորհրդավոր ձևով մը մոտեցավ Թորգոմի ականջին և փսփսաց.
− 60-ը անցավ․․․
Ուսուցիչը ուրախութենեն այլայլեցավ։
− Ի՞նչ կըսես,− գոչեց։
− Այո՛, երեսուն ժամվան մեջ 60 ստորագրություն, այսինքն մեկ ժամվան մեջ երկու հատ,− հաստատեց Ճանիկ։
− Անհավատալի բան։
− Եվ սակայն բացարձակ ճշմարտություն է։
− Ո՞ւր է հանրագրությունը, աչքովս տեսնեմ անգամ մը։
− Ուրեմն խոսքիս չե՞ս հավատար։
− Կհավատամ, բայց․․․
− Ճանիկ սուտ չխոսիր, սա գիտցած եղիր․․․ երկու օրեն ստորագրությունները 150-ի պիտի հասնին… նա՛, սա պատին վրա գրե՝ եթե կուզես։
− Աղեկ, եղբա՛յր, խոսքիդ կհավատամ, բայց անգամ մը տեսնեմ սա հանրագրությունը, նայինք ի՞նչ տեսակ մարդիկ ստորագրած են։