Էջ:Yervand Otyan, Collected works (Երվանդ Օտյան, Երկեր).djvu/623

Այս էջը հաստատված է

Եվ այս կասկածը հետզհետե սաստկացավ իր մեջը, մինչև որ իր թաղը հասավ։

− Պետք է որ միանգամ ընդմիշտ լուսաբանեմ այս կետը,− վճռեց։

Ասոր համար հարկ էր Ճանիկը գտնել և զայն ստիպել որոշ բացատրություն մը տալու։

Բավական դժվարին գործ մըն էր այս։ Մի առ մի պտտեցավ բոլոր այն սրճարանները, ուր սովորություն ուներ հաճախել Ճանիկ, բայց իզուր։

Բարեկամներ հարցուփորձեց և վերջապես իմացավ, որ հաճախ կգտնվեր հույն սրճարանի մը ետևի կողմը գտնվող սրահի մը մեջ, որ թղթախաղի հատկացուցած էր։

Դիմեց ցույց տված սրճարանը և արդարև հոն գտավ Ճանիկը, որ քանի մը ծանոթներու հետ թուղթ խաղալու զբաղած էր։

Երկու բարեկամները զիրար բարևեցին և Թորգոմ նստավ Ճանիկին քով։ Այս վերջինը այնքան զբաղած էր խաղով, որ բավական ժամանակ բնավ խոսք չուղղեց ուսուցչին։

Ի վերջո, պահ մը սիկարեթ վառելու համար թուղթերը վար դրավ և Թորգոմին ծռելով անտարբեր ձևով մը հարցուց․

− Ըսելի՞ք մը ունիս ինծի։

− Այո՛, անպատճառ կուզեմ քիչ մը հետդ տեսնվիլ,− պատասխանեց ուսուցիչը։

− Ի՞նչ բանի մասին։

− Սա մեր գործին մասին։

Ճանիկ թուղթերը կրկին ձեռք առավ և խաղը շարունակեց։

− Չե՞ս կրնար թուղթդ թողուլ,− ըսավ Թորգոմ։

− Չէ՛ ընկեր ունիմ,− պատասխանեց Ճանիկ,− եթե խոսելիք մը ունիս, խոսե՛։

− Կուզեի որ առանձին ըլլայինք։

− Վնաս չունի, ասոնք հույն են, հայերեն չեն գիտեր, ազատորեն կրնաս խոսիլ։

− Սա մեր խնդրին վրա տեղեկություն պիտի առնեի…

− Հոգ մի ըներ, կարգին է․․․

− Այո՛, բայց հանրագրության պետք ունիմ անպատճառ։

− Դեռ մյուսին քովն է։

− Մյուսը չե՞նք կրնար տեսնել, տեղը ո՞ւր է։

− Շիտակը տունը չեմ գիտեր։