Թորգոմ անհամբերության շարժում մը ըրավ, իսկ Ճանիկ անտարբերությամբ խաղը շարունակեց։
− Վա՛յ, շունշանորդի, ինչ գեշ թուղթ կուգա կոր,– մռմռաց պահ մը ետքը դժգոհ դեմքով մը, ամմա ուղուրսըզ ոտք ունիս եղեր, քովս գալեդ ի վեր բախտս դարձավ։
− Կարճ կապե՛ ու դուրս ելլենք,– պատասխանեց ուսուցիչը։
− Անանկ է յա, երկու մեճիտիե կորուստ ունիմ, ձգեմ երթա՞մ։
− Սա հանրագրության խնդիրը պարզենք։
− Գետինն անցնի հանրագրությունը…
− Եղբայր, գոնե սա մարդը ով է նե՝ ըսե ես երթամ փնտռեմ։
− Աստված պելան տա այդ մարդուն։
Պարոն Թորգոմ լռեց ու քիչ մըն ալ սպասեց։ Ճանիկ կշարունակեր կորսնցնել և հետզհետե բարկությունը կավելնար։
− Ինչ ուղուրսուզ ես եղեր,− կրկնեց։
− Ես ի՞նչ հանցանք ունիմ,– պատասխանեց Թորգոմը։
− Սանկ քիչ մը քովես ելիր, տեսնենք ինչպես կըլլա, կարելի է բախտս կփոխվի։
Թորգոմ չպատասխանեց և տեղը անշարժ մնաց։
− Վայ շունշանորդի, բոլորն ալ պոշ,– գոչեց Ճանիկ թուղթերը առնելով,– աստծու սիրուն, սըտեղեն ելիր, պե հերիֆ։
Այս անգամ ուսուցիչը ոտքի ելավ։
− Օ՜ֆ,− հառաչեց մյուսը։
− Բայց անպատճառ քեզ տեսնելու պետք ունիմ,− պնդեց Թորգոմ։
− Վաղը առտու ես քեզի կհանդիպիմ։
− Խոսք կուտա՞ս։
− Կուտամ, էֆենտիմ, կուտամ, անհո՛գ եղիր։
− Հատկապես պիտի սպասեմ։
− Սպասե՜, անպատճառ պիտի գամ, հանրագրությունն ալ հետս կբերեմ, դուն ալ կազատիս, ես ալ։
Թորգոմ մեկնեցավ ու վերադարձավ տուն, շատ սրտաբեկ վիճակի մեջ։
Ճանիկի ընթացքը իրեն շատ տարօրինակ թված էր։ Ինք
