Էջ:Yervand Otyan, Collected works (Երվանդ Օտյան, Երկեր).djvu/642

− Մարգար էֆենտին ըսավ, որ չկա, իր անունը բավական է։

− Չէ՛, սիրելիս, կելլեն խնդիր կհանեն։

− Էյ հիմա ի՞նչ ընենք։

− Ատ դյուրին է, իբրև ատենադպիր էրկանս անունը կդնեմ, լմնցավ գնաց… գիրս կրնամ անոր գրին նմանցնել։

− Ես ատիկա մտածեցի, Մարգար էֆենտին չուզեց։

− Անոր բան մի ըսեր, թող անիկա նորեն չգիտնա։

− Ետքը փորձանք մը չի բանանք գլխունուս։

− Դուն հոգ մի ըներ։

Եվ Նվարդը գրիչը առնելով, իր որոշումը գործադրեց և հաղթականորեն ըսավ․

− Հիմա ամեն բան կարգի մտավ։

***

Քանի մը օր ետքը, կեսօրե վերջ ժամը 2-ին միջոցները հիվանդանոցի հոգաբարձու Օհան էֆ. Ներսեսյանը Մեծ Նոր Խանի սենյակը կմտներ։

− Էո՜ֆ,− ըսավ, թաշկինակովը ճակատը սրբելով,− բրինձն ու բաթաթեսը այսօր առի ղրկեցի․․․ երկու ամսվան կբավե։

− Երկու օր առաջ հիվանդ մը բերին, ղրկեցինք հիվանդանոց,− ըսավ գրագիրը։

− Ամսականավո՞ր․․․

− Չէ՛, ձրի։

− Ձրի՞ մի,– գոչեց Օհան էֆենտի բարկաճայթ,− ես չըսի որ ալ ասկե ետքը ձրի հիվանդ չենք կրնար ընդունիլ․․․ ծախքին տակեն չենք կրնար կոր ելլել, եղբա՛յր։

− Ասիկա շատ թշվառ, չքավոր մեկն է եղեր։

− Ինչ կուզե, թող ըլլա։

− Թաղական Խորհուրդեն ալ օրինավոր վկայական ունի։

− Խերն անիծեմ Թաղական Խորհուրդին ալ, վկայականին ալ։

− Չենք կրնար մերժել։

− Մեյ մը ինծի հարցնելու էիք։

− Ժամանակ չկար, հիվանդը կարելի չէր այստեղ սպասցնել։

− Ո՞ր թաղեն։