− Ինչպե՞ս կբացատրես այս խնդիրը։
− Իրավ, որ խելքս չի հասնիր կոր… վկայականը ինծի տուր, քննություն մը կատարեմ… ամեն պարագային իմ ստորագրությունս կեղծ է, ես բանե մը խապար չունիմ, այս մասին պատվույս վրա երդում կընեմ…
− Կհավատամ խոսքիդ,− պատասխանեց Օհան էֆ,− բայց այս խաբեբայությունը ո՞վ է ըրած, ան կուզեմ հասկնալ։
− Թուղթը թող քովս մնա, վաղը հարցուփորձեմ։
− Չէ՛, այս թուղթը պիտի պահեմ առայժմ։
− Ինչպես որ կուզես…
− Մարգար էֆենտին հիմա իր գրասենյակը կգտնվի՞։
− Հավանորեն։
− Երթանք ուրեմն միասին զինքը տեսնենք։
− Սիրով կուգայի, բայց խիստ կարևոր գործի մը համար մեկու մը կսպասեմ կոր, հիմա ուր է կուգա, ժամադիր եղած ենք հոս։ Եվրոպացի մըն է, վաղն առտու ալ պիտի մեկնի։
− Ես առանձին կերթամ ուրեմն,− պատասխանեց Օհան էֆ․ ոտքի ելլելով։
Քանի մը վայրկյան ետքը կմտներ Մարգար էֆենտիի գրասենյակը։ Վաճառականը սեղանին առջև անցած՝ գրելու զբաղած էր։ Սովորական բարևտուքեն ետքը թիկնաթոռ մը ցույց տվավ հյուրին՝ և ըսավ։
− Նստեցե՛ք, Օհան էֆենտի, հրաման մը ունի՞ք արդյոք։
− Քավ լիցի,− պատասխանեց հոգաբարձուն,− խնդիր մը կա, կուզեմ լուսաբանել։
− Ի՞նչ խնդիր…
− Այս օրերս ձեր Թաղ. Խորհուրդին կողմե հիվանդի մը համար չքավորությունը հաստատող վկայական մը տվի՞ք։
− Այո՛, տվի,− փութաց պատասխանելու վաճառականը,− շնորհակալ եմ, հիվանդն ալ ընդունվեր է…
− Այդ հիվանդը Գալուստ Սիսակյանն է, այնպես չէ՞։
− Կարծեմ ատանկ անուն մըն էր, աղեկ մը միտքս չէ․․․ կինս ատ մարդուն ամուսինը կճանչնա կոր, Մարթա ըսավ, ինչ ըսավ, ժամանակին իրենց տունը սպասուհի է եղեր, հիմա ավուր հացի կարոտ մնացեր են…
− Նելեր իշիտիեորըզ,− մռլտաց Օհան էֆենտի քթին տակեն, հետո ավելցուց.
