− Ընտանիք, պատիվ, բարոյական՝ ուրիշ բան չի ճանչնար, ավելցուց ուրիշ մը։
− Անանկ ըլլալու է, էֆենտիմ, եթե անոր պես մարդիկ չըլլան, ո՞ւր կերթա վերջերնիս։
Եվ փողոցին ծայրը Աղքատախնամի անդամները իրարմե զատվեցան։
Ձյունը կշարունակեր տեղալ:
Սաթենիկ հետիոտն կքալեր Բանկալթիի շիտակ ճամփեն, ընկճված, ջախջախված։ Ղուկաս էֆենտիի անլուր նախատինքները տակավին կայրեին իր սիրտը։ Լալու, արցունքներու մեջ անէանալու փափաք մը կզգար ներսիդին, բայց գերմարդկային ճիգով մը կզսպեր ինքզինքը։ Երբեք չէր կրնար երևակայել, որ իր վրա կատարված քննություն մը այդպիսի արդյունքի մը պիտի հանգեր։ Իր վարձակալը՝ Գարեգին՝ մեռած ամուսնույն մտերիմ բարեկամը, միմիայն եղբայրական համակրանք և խնամք ցույց տված էր իր ու աղջկանը՝ Սիրվարդին հանդեպ։ Ինքն ալ փոխադարձաբար, իբրև իր մեկ մոտիկ ազգականը նկատած էր զայն միշտ, առանց երբեք մտքեն տարփական մտածում մը անցնելու։ Եվ ահա հիմա իբրև սիրահար ու սիրուհի կամբաստանվեին… Ասիկա հրեշային բան մը, ահավոր անարդարություն մը կթվեր իրեն։ Ալ գրեթե մոռցած էր ձեռնունայն դառնալը, իր նյութական սարսափելի կացությունը, թշվառությունը, որ իրեն կսպասեր քիչ մը անդին։
− Իցիվ չերթայի, իցիվ թե չենթարկվեի այդ խոսքերուն, այդ նախատինքներուն,− կխորհեր ինքնիրեն։
Վերջապես հասավ Ֆերի Գյուղ, իրենց բնակած թաղը։ Գնաց գտավ աղջիկը, որ դրացիի մը պահպանության հանձնած էր և որ անհամբեր իրեն կսպասեր։
− Պարե պան մը տվի՞ն,− հարցուց դրացուհին, հոգատար ձայնով մը։
− Չէ, Շաղիկ հանըմ, բան մըն ալ չտվին, պարապ տեղը մինչև հոն գացի ժամերով սպասեցի։
− Քա, վո՜ւյ, մեղքիս, ինչո՞ւ համար… աժեմին չաժեմին կուտան կոր, քեզի պես կենճին ինչո՞ւ չիտան… մեղա, սա ի՞նչ անաստվածություն է։
Սաթենիկ չուզեց պատմել եղածը, ամոթ կըզգար ըսելու թե ինչո՞ւ մերժած էին նպաստը։
− Քա, հեչ խորաթա մը չըրի՞ր, պան մը չըսի՞ր… քիչ մը
