Էջ:Yervand Otyan, Collected works (Երվանդ Օտյան, Երկեր).djvu/74

Այս էջը հաստատված է

մը չփոխանակեց հորը հետ, այնքան անոր նյութապաշտ խրատները հուզեր էին իր սիրահար հոգին։

Սակայն Հակաս էֆենտի անկեղծորեն վրդովված կթվեր․ տիկին Անթառամի ակնհայտնի դժգոհությունը, գրեթե թշնամական ընթացքը իրեն կասկածներ կուտային։ Կրնար ըլլալ, որ բաներ մը դառնար, և նշանտուքը, որ տակավին պարզ խոսք-կապի մը վրա հիմնված էր՝ խզվեր, քայքայվեր։

− Արդյոք մեյ մը սա Տ. Միքիասը կանչե՞մ, հետը խոսի՞մ, բերանը ոսկոր մը նետե՞մ,− կխորհեր կառքին մեջ։

Բայց այդ բանը իր արժանապատվության համար վիրավորանք մը կհամարեր։ Միթե այդ տերտերե՞ն պիտի վախնար, եթե մինչև հիմա իր մեքենայությունները չկրցավ հաջողցնել, ասկե ետքը ալ բնավ բան մը չէր կրնար ընել։ Լևոն ապահովաբար ականջ չպիտի կախեր անոր խոսքերուն։ Գալով մորը, հայտնի էր, որ տղանան անոր ազդեցությանը ենթարկված չէր, քանի որ խոսք-կապը հայտնապես անոր կամքին հակառակ տեղի ունեցած էր։

Երբ հայր ու աղջիկ տուն հասան, սպասավորը նամակ մը հանձնեց Ղուկաս էֆենտիին, ըսելով որ երիտասարդ մը բերած էր զայն և ժամե մը պիտի գար պատասխանը առնելու։

Մութն արդեն կոխած էր և լամպարները վառված, Ղուկաս էֆենտի սրահ մտնելով, լույսին մոտ գնաց, նամակին պահարանը պատռեց, բացավ և ստորագրության նայեցավ, աչքերը շատ զորավոր չէին և գիրն ալ հատուկ չէր, ուստի չկրնալով կարդալ, աղջկանը օգնության դիմեց.

− Աղջիկս, ուրկե՞ է սա նամակը, եկուր նայե, ստորագրությունը չեմ կրնար կարդալ։

Ռոզիկ մոտեցավ, թուղթը առավ և կարդաց.

− Գարեգին Հայկյան։

− Գարեգին Հայկյան,− ըսավ Ղուկաս էֆենտի, զարմացական ձևով մը,− ո՞վ է… ատանկ մարդ չեմ ճանչնար կոր։

− Կուզե՞ս որ նամակը կարդամ,− հարցուց Ռոզիկ։

− Կարդա տեսնեմ։

«Ազնվաշուք տեր,− կըսեր նամակը,− ներեցեք, որ առանց ձեզ անձնապես ճանչնալու համարձակիմ գրել ձեզ։ Խնդիրն այնքան կենսական է, որ անշուշտ ներողամիտ պիտի ըլլաք ինձ»։

− Փարա պիտի ուզե, ի՞նչ պիտի ընե,− ըսավ Ղուկկաս էֆենտի,