− Տղաս, խսմեթդ այսչափ է եղեր, ալ վաղվընե ուրիշ գործի մը նայե։
Երիտասարդը ափ ի բերան մնաց։
− Բայց հանցանքս ի՞նչ է, էֆենտի,– կակազեց:
− Հանցանք մը չունիս, միայն թե խնայողության համար ասկե ետքը ես պիտի տեսնեմ քու գործդ… ի՞նչ ընենք, գործերը գեշ կերթան կոր, իտարե ընելու է… երթաս բարով, աստված հաջողություն տա։
Եվ Քերովբե էֆենտի կարճ կապելու համար խոսքը, ոտքի ելավ գրասենյակին մեջ և խանութեն դեպի դուրս ուղղվեցավ։ Իրեն համար շատ դժնդակ էր երիտասարդին հետ ոևէ բացատրություն ունենալ այդ միջոցին։
Բայց երիտասարդը չէր կրնար առանց որոշ բացատրության մը թողուլ, հեռանալ, այսպես հանցավոր կամ զեղծարար պաշտոնյայի մը պես: Չորս տարիե ի վեր կծառայեր այդ վաճառատան մեջ և օր մը դժգոհության տեղի չէր տված։ Միշտ գովեստներու արժանացած էր և ամսականը, որ նախ երկու ոսկի էր միայն, ամեն տարի ավելցուցած էին ու այս տարի ալ, հույս ուներ հավելումի մը։ Կաղանդի օրով այս հանկարծական վտարումը բոլորովին անբացատրելի էր։ Իզուր Գարեգին մտքին մեջ կորոներ ամենափոքր թերություն մը, սխալ մը, հանցանք մը, որ գործած ըլլար այս օրերը, ոչինչ, ոչինչ։ Ուրեմն տարբեր պատճառ մը կար, գուցե զրպարտություն մը, որուն զոհ կերթար։
− Կաղաչեմ, էֆենտի, աստուծո սիրույն, վայրկյան մը կեցեք:
Քերովբե էֆենտի ստիպվեցավ կենալ դժգոհ դեմքով մը։
− Գիտեմ, որ մինչ այսօր գործիս մեջ թերություն մը չեմ գործած, միշտ հավատարմությամբ ծառայած եմ և միշտ գոհ թողած ձեզ, հետևաբար իրավունք ունիմ հիմա գոնե գիտնալու թե ի՞նչ բանի համար կճամփվիմ։
− Ըսի արդեն, խնայողական պատճառներով։
− Ոչ, այդ չէ ճշմարտությունը, կաղաչեմ, որ բուն պատճառը ըսեք,− պնդեց Գարեգինը։
Վաճառականը ինքն ալ հուզված էր։ Խղճի խայթ կզգար այսպես ճամփու դնելով պաշտոնյա մը, որմե ոևէ դժդոհություն չուներ։
