− Հաճի Թումիկին հետ գո՞րծ մը ունիս,− հարցուց։
− Չէ, կարևոր բան մը չէ, միայն կուզեմ քիչ մը հետը տեսնվիլ։
− Կճանչնա՞ս ինքը…
− Չէ, դեռ նոր պիտի տեսնամ։
Սերգիս ի բնե շատախոս, երբեք չէր խրտչեր անծանոթի մը հետ խոսակցելե, նույնիսկ հաճույք կզգար ատկե և հետո կխորհեր, որ թերևս իր պատահական խոսակցեն կրնար բան մը իմանալ՝ զինքը հոն մղող խնդրին մասին։
− Ըսել է, որ դուն աստեղացի չես,− առաջ տարավ մյուսը,– որովհետև եթե Շիշլի, Ֆերիգեղ կամ Բանկալթի նստեիր, անպատճառ պիտի ճանչնայիր Հաճի Թումիկ։
− Այդչափ նշանավոր մա՞րդ է,− ըսավ երիտասարդը թեթև մը ժպտելով։
− Նշանավորն ալ խո՞սք է, հինգ տարու տղան Հաճի Թումիկը կճանչնա․․․
− Արդյոք ո՞ւշ կուգա։
− Չեմ կարծեր, հոս մոտերը սրճարան մը գնաց, քանի մը բարեկամներ տեսնելու, ստորագրություն կժողվե կոր… ալ լմննալու մոտ է, թուղթին վրա արդեն ստորագրություն դնելիք տեղ չմնաց… ուրիշ մը ըլլար նե՝ տասը ստորագրություն չէր կրնալ ժողվել, ամա, Հաճի Թումիկին խաթրը ամեն մարդ կսեպե… անոր չէ չեն կրնար ըսել։
− Ի՞նչ թուղթ է որ…
Մյուսը տեսնելով, որ երիտասարդը իր խոսքերովը կհետաքրքրվի, օղիին շիշն ու գավաթը առավ և եկավ անոր սեղանը բազմելու։
− Ծո, Գառնիկ, սա մեզեները հոս բեր,− գոռալով գինետան աշակերտին։
− Էֆենտիմ,− շարունակեց հետո, ձայնը ցածցնելով ու իբր թե խորհրդավոր գաղտնիք մը հաղորդելոլ ձևով,− մահալլենիս գեշ մը կա եղեր, մեկը առած նստած, մեր Հաճի Թումիկը կիմանա, հեմեն թուղթ մը գրել կուտա, որ այդ նսւմուսսուզները տունեն հանվին, որ ամենուս պատիվը տեղը գա, իշտե այդ թուղթը ստորագրել տալու համար բան գործ ձգած է, ինչու որ սա գիշեր պիտի տանի Թաղական Խորհրդին թեսլիմ ընե։
− Դուն ալ ստորագրեցի՞ր…
