կուտան․ կարծես ամեն մի հրացանաւոր դև մըն է իրենց համար։ Այդպես ալ եղաւ․ անոնք խմբուած ձորին մէջ, օդին հրացան կարձակէին, կարծես ցոյց տալու իրենց տեղը, որպէսզի հեռուէն անցնինք։
Անմիջապէս՝ որ մութը պատեց երկիրը, հրացանը ձեռքերնիս և կազմ ու պատրաստ ճամբայ ելանք․ առաջապահները դիտելով չորս կողմը մեզ կը զգուշացնէին․ մեր նպատակն էր շուտ քալել և շատ յառաջանալ։
Ես բոլորովին մոռացեր էի իմ հիւանդութիւնս․ ցեխը կը բարձրանար մինչև մեր ծունկերը, որովհետև ինկեր էինք պաշըպէյուքներու ցանած արտերուն մէջ։ Ճամբան հանդիպեցանք պոստանջիներու հովիւներուն, որոնց միջոցով մեր հետքը գըտնալ դիւրին էր։ Ունէինք 4-5 ժամուայ ճանապարհ, բայց մենք հազիւ 12 ժամէն հասանք Ալիս գետի ափը։ Ջուրը մտանք և մինչև մեր վիզերը ծածկուեցանք գետին մէջ․ ձիւն կը տեղար, ցուրտ էր անտանելի կերպով և մենք քրտնած էինք, բայց ուրիշ կերպ ընելու ճար չի կայ։ Երբ միւս ափը ելանք, սկսանք վազել․ կուզէինք հասնել Խորսանայի մօտի ձորը․ ցուրտը այլևս անտանելի էր և մենք ուտելիք հաց չունէինք։ Մարտիրոսը գիւղ ղրկեցինք հաց ուզելու համար։ Խտօն քանի մը ոչխարներ առաջքը ձգած հովիւի ձևին տակ եկաւ մեզ մօտ և բերաւ ձուածեղ, հաց, մածուն։ Խտօյին առաջարկեցինք քաղաք երթալ և տեղեկութիւն բերել մեզի․ նա ուրախութեամբ ընդունեց․ ծածկագիր նամակ մը յանձնեցինք իրեն․ օրը յառաջացած էր, բայց անիկա գնաց և երեկոյին վերադարձաւ։ Այդ օրը և այդ տեղ իմացանք Կ․Պոլսոյ ձերբակալութիւնները և մօտակայ վիլայէթներու և գազաներու մէջ թիւրքերու կատարած բոլոր խժդժութիւնները։
Մեր կռիւը և յաջողութիւնները լսելով, բոլոր քաղաքը ուրախացեր էր. բայց խորհուրդ կուտային մեզ ընդհարումներէ զգուշանալ, որպէսզի կատղած թշնամին աւելի մեծ ոճիրներու չի դիմէ ժողովուրդին հանդէպ։ Ստացայ նաև կնոջմէս նամակ մը. «Շինական[1], ստացայ նամակդ, ուրախութեանս սահման չիկայ կռուի յաջողութեանդ համար։ Ոստիկանները գիշեր ցորեկ կը հսկեն մեր տանը վրայ, բայց անհոգ եղիր, քու զաւակներդ լաւ կը պահեմ։ Համբոյրներով քո Սակաւախօս»[2]։
Խտօն մեզ գիւղ տարաւ, ուր երկու տան մէջ պատրաստութիւն տեսած էին մեզ ամեն կերպով հանգիստ ընել տալու համար։ Գիւղը մնացինք չորս օր. վերջին օրը կրկին դպրոց փոխադրուեցանք, որովհետև գիւղը ոստիկաններով լեցուն էր. քահանան և գիւղի երևելիները բանտն
