Հարցուցի նաև։
— Ձեր կողմը տակաւին կեավուրներ մնացի՞ն, թէ բոլորն ալ վտարուեցան։
— Բոլո՜րը, բոլո՜րը… Կեավուրը կատաղած է. Վան, Մուշ և Զէյթուն իսլամ չի թողուցին, մենք ալ պէտք է զիրենք բնաջինջ ընենք։
Անոնք պատմեցին իրենց կատարած սպանութիւնները, խօսեցան փախցուցած հայ կիներու մասին և ուրիշ սարսափելի մանրամասնութիւներ։ Այնքա՜ն վախցած էին, որ չէին հասկնար մեր ով ըլլալը, ինչ ըլլալը։ Քիւրդերուն վրայ տեսայ մեր ընկերներուն դաշոյնը և իրենց կողոպտած իրերը։ Անոնք կը շարունակէին պատմել, թէ հայերը մեծ խումբերով կը տանէին և ծորերու մէջ կըսպաննէին։ Վերջապէս որոշեցինք իրենց գործը վերջացնել։ Երբ ամեն ինչ հասկցանք, մէջտեղ հանեցինք այն տղաքը, որոնց ձեռքէն հացը կողոպտեր էին։
— Ասո՞նք են ձեր փնտռած մարդիկը։
— Այո՛։
— Ձեր փնտռած կեավուրները մե՛նք է՛նք, գոռացի. դուք միայն քաջ էք անզէն կիներու և մարդոց դիմաց, մեզ հետ կռուեցէ՛ք, եթէ կրնաք։
Երբ իմացան, թէ մենք հայեր ենք, սարսափէ գունատուեցան. իրենցմէ մէկը ըսաւ.
- Օլան, պիզի էօլդիւրէճէք լէր[1]։
Տղաքը հեռացուցին զիրենք։ Եղօն շատ վարպետ էր դիակները թաղելու մէջ[2]։ Մենք մեզի հետ ունէինք թի և բետատ։ Ատոնք պէտք էին դիրք շինելու և սպաննուածները թաղելու համար։
Երկրորդ օրը Հայրապետը կրկին ղրկեցինք հաց բերելու համար. մէկ օր ամբողջ խոտ կերած էինք. Հայրապետը վերադարձին իր հետ բերաւ երիտասարդ մը, որ մաուզէրով զինուած էր. անիկա առաջարկեց, որ մեզ մօտ պահենք իր երկու քոյրերը և հօրեղբոր աղջիկը, որովհետև վախ ունէր, որ քիւրդերը կը տանին զիրենք։ Անիկա բարեկիրթ և ուսեալ երիտասարդ մըն էր և կը պատկանէր յայտնի, բարեկեցիկ ընտանիքի մը. հայրը և հօրեղբայրը սպաննուած էին, մէկ հօրեղբայրը ազատեր էր թրքութիւն ընդունելով, բայց իր աղջիկները առևանգեր էին։ Իր առաջարկութիւնը ընդունեցինք։
Հայրապետը յաջողեր էր միայն քիչ մը հաց բերել, յոյսերնիս
