Երգենք Թամար արքայուհուն, լալով արյուն-արցունք առատ,
Նրան ձոնած երգըս՝ ընտիր, և ինձ թանաք լճերը սաթ,
Ու գրիչ ինձ՝ դողդոջն եղեգ, երգըս որպես սուրսայր մի խայթ
Թող լսողի սիրտը մեխվի, ճեղքե որպես տեգ մի պողպատ։
Պատվիրեց, որ գովեմ իրան երգով անուշ ու ոլորուն,
Իր հոնքն աղեղ, թարթիչը նետ, սաթ-վարսն ու լալն իր շուրթերում,
Ատամնաշարն իր գեղանի, բյուրեղներից[6] հյուսված սիրուն.
Չէ՞ որ արճին գնդանին էլ մուրճը կարծր քար է փշրում։
Արդ պետք է ինձ երգիս համար սիրտ և լեզու, արվեստ ճարտար,
Թող ուժ տա ինձ, նա՛ թող օգնե, իր ձեռքին է[7] միտք ու հանճար,
Այնժամ կօգնենք Տարիելին։ Հիշելու ենք[8] երեք պայծառ
Հսկա-հերոս միմյանց եղբայր, որպես գերի իրար խոնարհ...
Ում աչքերը չեն ցամաքում լալով ցավից դառն ու անճար,
Եկե՛ք, ում որ բախտ է ընկել Տարիելի բախտը դժվար.
Կընստեմ հեգ Ռուսթավելիս[9], կերգեմ խոցված ես չարաչար
Եվ ինչ որ ցարդ զրույց էր պարզ, պիտի դառնա մարգարտի շար։
Սիրահարը[10] պիտի լինի արևի պես չքնաղ ու վառ,
Առատաձեռն և ունևոր, ազատ դյուցազն ու զորավար,
Կռվում հաղթող, երկարամիտ[11], մտքով հարուստ, լեզվով ճարտար.
Ում լիովին չի տված այս — չի կարող լինել սիրահար։
Սերն է դյութիչ և սքանչելի, խորախորհուրդ է և դժվար
Չըպետք է նույն դասը դասել և ցանկասեր և սիրահար.
Սար ու ձոր կա երկուսի մեջ, տարածության օվկիան անծայր.
Լավ լսեցեք իմ խոսքը դուք և մի խառնեք դրանք իրար[12]...
Սիրահարը[12] շնացող չէ, նա հաստատ է, հավատարիմ,
Ախ է քաշում յարից բաժան և անդադար հիշում յարին,
Թեկուզ լինի խիստ ու դաժան, յարն է տերն իր, ինքը գերին.
Ի՞նչ են գգվանք, զրկանք, համբույր, երբ չկա սեր, սիրտ մտերիմ։