Թեթև էր արվեստն իմ` խնդում…
* * *
Թեթև էր արվեստն իմ՝ խնդում,
Իսկ կյանքըս այնպես դժվարին էր,
Այնպես միշտ անօգ ու լռին էր,
Այնպես միշտ մոլար ու անտուն։
Հոգին իմ պայծառ մի տենդում
Պարզված էր, անհուն աշխարհինն էր,
Հավատըս այնպես միշտ խորին էր,
Այնպես անաղոտ ու խնդուն: