Տուն ինծ չիս սիրիլ ատ կիտիմ չօխտան,
Տուն ինծ կանիծիս ու կատիս պէթէր,
Տուն իմ խալէմիս խարէզ իս, տուշման,
Ամէն ապութիս պատ իս ու քէտէր։
Տուն ինծ չիս սիրիլ։ Խալէմըս սուր է,
Մյուրէքէփըս է լեղի ու զէհիր,
Վըրատ քըսածըս չամուռ ու մուր է,
Ու ատօր համար տուն ինծ չիս սիրիր...
Ե՞փ սիրից տըղան թիթիզ հէքիմին,
Վօր տայմա աղու ճար կուտայ նարան.
Պայծառ լուսինկայ կուզէ՞ հարամին,
Կարիճն ալ, կասին, լուսի է տուշման։
Օսկի «վօրթերըտ մէմէկ փըշրեցի
Վօրոնց տուն Ասված կիտէիր չօխտան,
Ու քեզի փայլուն աստղիկ ցուցուցի,
Բարեկամ լալու տեղ` էղար տուշման։
Ամէնքն ալ կիտին, վօր սուրփ մարքարէն.
Տայմա քըշված է իրեն աշխարէն,
Ու խօրթ զուրցօղի կօլօխին կըտակ
Տարին տասվերկու ամիս կըլայ ծակ։
Խեղճ օղորմելիտ պէթէր արմընցար.
Վօր սուտ աղաներ առի թախտէտ վար,
|
|
Ու անխելքութեամփ տառցար, ինծ ասիր.
«Չուզիմ ազատ կեանք, թօ՛ղ մընամ եսիր»։
Քաղաքըս կայնած է հարուր տարի,
Ի՞նչ արիր, ասա՛, տուն մէկ կօրծ պարի,
Ուտել ու խըմել, խըմել ու քուն լալ,
Ասոնցմո՞վ սալթը կուղիս պարծընալ։
Տուն ինծ չիս սիրիլ. ինչո՛ւ, քեզ ասիմ.
Զէրէ սուրփ պարտքըտ միտքըտ կըցըքիմ...
Աղէկ մարթ լալու ու ազգի պարծանք՝
Շատ զոհեր կուզէ ու շատ աշխատանք։
Մեղքըցիր քեզի ու քու զաւակիտ,
Պահպանէ՛ հաւատ, լուզուն խեղճ ազգիտ,
Ու անկէ էտեվ չի ցավիլ հօքիս,
Թէ վօր տուն ինծի չի սիրիս, ատիս...
Եփօր շատ տարի կանցնին ու կէրթան
Ու օսկօռներուս իզն ալ չէ մնալու,
Հալվա՜խ, խեղճ հայեր, ծեր օրթիք կուգան
Պապերուն մեխքը ֆօղիս վրայ լալու։
|
|
|
|
