Ինչ որ մի մոռացված առիթով
Ինչ որ մի մոռացված առիթով
Չեմ նախանձում բնավ մարդկանց,
Նախանձում եմ միայն նրանց,
Ովքեր այնպես են հմտացել
Մոռանալում,
Որ շատ հաճախ
Մտաբերել են ալարում
Նույնիսկ իրենց պաշտամունքը,
Ինչ է՝ թե այն հիշեցներ պիտի իրենց
Մոռացա՜ծը...
Չեմ նախանձում մարդկանց բնավ,
Նախանձում եմ նրա՛նց միայն,
Ովքեր այնպե՜ս են հմտացել
Մոռանալում:
Իսկ ես
Ոչինչ մոռանալ
Չեմ կարողանում...
...Դու էլ ինձ ես
Հաճախ այնպե՜ս մեղադրում,
Իբր... ես է՜լ եմ մոռանում:
Չեմ նախանձում բնավ մարդկանց,
Նախանձում եմ միայն նրանց...
...Է՜հ, քա՛վ լիցի,
Նախանձելու էլ բան լիներ: