Իրեք քառի հեքիաթը

56. ԻՐԵՔ ՔԱՌԻ ՀԵՔԻԱԹԸ

Կրլնի, չիլնի մի մարդ: Էս մարդին մի սուրու ոչխար կունենա: Օրեն մի օր էս մարդը հանդումը քնով կընկնի, կզարթնի, կտենա՝ սուրուն աղաքիցը կորել ա։ Էդ խեղճ մարդը քառ ա ըլնում։

Ընկնում ա ճամփա դպա իրա սուրուն, սաքի գանի։ Դրան ճամփին մի մարդ ա ռաստ գալի, որ արտը վարում էր, կասի.— Բար'աջողում ա՛ղպեր, իմ ոչխարի սուրուն չե՞ս տեհե՞ դվորը գնաց։

Էս մարդի բախտիցը վար անողն էլ ա քառ ըլնում։ Նա հենց իմանումա, թե էդ սուրու կորցնողը ասում ա. «Ինձ էլ տեղ տու վարեմ»:

Զեռով շանց կտա դպա արտի գլուխը, կասի.— Ա՛յ, հրե ընտեղ անվարել ա, գնա ընգե վարա։

Նա հենց իմանում, թե ասում ա. «Սուրուն դե՛սը գնաց»։ Էդ ճամփեն բռնում ա, դուզ էթում ա, էթում ա էթում, դրուսա որ, իրա սուրուն գտնում ա։

Միտքն ա անում, թե մի ոչխար, յա էծ տանի էն վար անող մարդին, որ ըտենց լավություն արեց, իրա ոչխարը գտավ:

Իրա սուրուի միջին մի պոզը կոտրած էծ ա ըլնում, էդ էծը ջկում ա, տանում ա վար անողին փեշքաշ. վար անողը հենց իմանամ ա՝ ասում ա. «Իմ էծի պոզը խի՞ ես կոտրե», ասում ա․— Ա՛յ ջանը՜մ, դյուզը՞մ, ես ընչի՞ց եմ խաբար, ե՜ս որդե, քո՛ւ սուրուն որդե, որ պոզը կոտրեի։

Նա՝ հա, սա չէ՛։ Դրանք ըտենցությունով տալիս են, եքա կռիվ են անում։

Նոր միտք են անում, ասում են. «Էթանք դպա գեղը, ճամփին ո՛վ ռաստ գա նրան հարցնենք․ թող նա մեր գանգատը լսի, տենանք՝ ո՞վ ա մեղավոր»։

Էկուսն էլ ռազի կըլնեն՝ կէթան։ Կէթան, կէթան, կէթան, կտենան՝ հրես մի ջահել հարս ա գալի. հենց էդ հարսին կհարցնեն.— Ա՛յ քիր, ղուրբան, հլա լսի մեր գանգատը, տես՝ որս ենք մեղավոր, ըսե՛նց, ըսե՛նց, ըսե՛նց բան։

Իրենց գանգատը կանեն էս հարսին։

Սրանց բախտիցը էս հարսն էլ ա քառ ըլնում. դու մի ասի դրան իրա կեսուրը տանիցը դուս ա արե։ Հարսն էլ հենց իմանում ա, թե ասում են. «Էլի գնա ձեր տուն», հարսը կասի.— Չէ՛, ախպեր ջան ընչանք կեսուրս չմեռնի, ես էն տունը ոտ չեմ դնի։

Դրանք կտենան, որ սա էլ ա իրանց օրին, մի զադ ա, կթողան կէթան իրանց բանին։