Ի դիմավորություն Ամեն․ Հայրիկին
Ի դիմավորություն Ամեն․ Հայրիկին
Ո՞վ է որ գա մեզ ճեղքած օդն, ալին,
Ճակտին վրա գոհարք, աստեղք կը փայլին.
Թագավո՞ր մ՚է Հայ, որ ցատկեց շիրմեն,—
Ո՛չ, դեմքը վառողք արցունք՝ ըսպի են.
Նա կ՚արհամարհե ծիրանի, փառքեր,
Նա սև է հագեր:
Նա մեր Հայ եղբարց արցունքն է քավեր,
Ցույց կուտա մեզի արյուն ու ավեր,
Դյուցա՞զն է մ՚է, որ դո՜ւրս թըռավ դամբանեն,
Ո՛չ, թուր չ՚է՛ ձեռքն, այլ խաչ բռներ արդեն,
Չը ցայտեր աչքեն շանթեր, այլ սե՛ր, գո՛ւթ.
Դողա անկե Քուրդ:
Նա կուգա Հայոց կարմիր մարգերեն,
Ազատեց Քրդեն հեգ Հայ գերիներն,
Խաչափայտով մը պանծացավ հաղթող,
Հնչեցուց ի Հայս ազատության փող,
Տեսե՛ք, քուրձ հագեր, կարծես ինք դիակ,
Բայց սիրտն է կըրակ:
Գա Մասյաց սարեն, նա ձախն ու աջը
Մովսեսի քընարն՝ Ղևոնդի խաչը,
Աստղի մը նայվածք, քընարի մը ձայն,
Աղյաց խորերեն կը սիրե նա Հայն.
Դեռ չը ճանչցա՞ք զ՚այն, ճակա՛տք վըշտակոծ,
Հրեշտակն է Հայոց:
Ահա կը հնչե նորա հեշտ սըրինգ,
Արձագանք կուտան Հայոց դաշտք, լերինք,
Երթանք իր շուրջը, Հայե՛ր արտալած,
Չը խաբեր, մատներ նա մեզ օտարաց,
Չը սիրեր ոսկի, փառք ու վատ մարդիկ,
Հայուն է Հայրիկ:
Գլխիկը դըրած սըգավոր սըքեմ,
Չը թափիր ճակտեն դեռ ալիք վըսեմ,
Բայց իր դիմաց վրա կանուխ են փթթած
Անցքի ու վշտի խորշոմներ միշտ թաց.
Միակ վարձք մ՚ունի՝ այն է կոչել զ՚ինք
«ԽԸՐԻՄՅԱՆ ՀԱՅՐԻԿ»։
Աղբյուր
խմբագրելhttp://web.archive.org/web/20041010011629/users.freenet.am/~tigran/08.html