Գարուն էր։ Ձյունը, սառույցը հալված,
Ամեն տան դըռներ, երդիկներ բացված,
Արևը վերեն վայր նայում էր հաշտ,
Ծիծաղում էին ձոր, հովիտ ու դաշտ։
Հայոց աշխարհը սիրուն է գարնան,
Նա եդեմական դրախտի է նըման,
Սոխակ ու արտուտ թըփի արտի մեջ
Օրնիբուն սաղմոս կարդում են անվերջ։
«Քույրե՛ր, խաղալու ձորն ի վայր երթանք»,
Ասացին իրար անմեղ հայ կուսանք.
Պահծու երփներանգ հագան նոքա շոր,
Պըճնազարդ գնացին ուղիղ դեպի ձոր։
Գույն-գույն հալավով ձորը փըռվեցան,
Խաղով, պարերով կուշտ զըվարճացան
Պանիր, կաթ ու հաց հետերն ունեին,
Խորտիկի նըստան ժամ միջօրեին։
Ինչպես չար բա զենանմեղ թըռչնակին,
Այնպես դարանած գունդ տըռփոտ պարսկին,
Ական թոթափել աղջըկանց վըրան,
Սուր ու զենքերով արագ թափեցան։
Հայ պարկեշտ կուսանք՝ խոստման մըտերիմ,
Որ տրվել էին հայ փեսաներին,
|
|
Մահաբեր սըրեն չի սարսափեցան,
Արյունաթաթավ գետին գըլորվեցան։
Արևը իջավ սարերի թիկունք.
Մայրերը ասին. «Ո՞ւր են մեր աղջկունք»:
Այսպես հոգետանջ ու մըտամոլոր
Շուտ-շուտ վազեցին նոքա դեպի ձոր։
Ամեն մի բլուր, ամեն մի առվակ,
Ծածկել աղջկա զարդարուն դիակ,
Ամեն մի տերև, ծառի ամեն ծիլ
Ներկել էր աղջկա արյան ջինջ
Ծընողք շատ լացին ու չի սփոփեցան,
Ընկան գետնի վրա ու խոր քընեցան,
Մյուս առավոտ աչքերն որ բացին,
Տըրտմել դադրեցան ու էլ չի լացին։
Ամեն մի բրլուր, ամեն մի առվակ
Ծածկել էին վարդ, շուշան, մանուշակ,
Ամեն մի տերև, ծիլ, բանջար ու խոտ
Բուրկենի նըման էին խընկահոտ։
Ու այնուհետև ամեն նոր գարուն
Զորն այն ծաղկունքով է միշտ զարդարուն,
Ու այդ չարաշուք օրից մինչ այսօր
Ձորի անունը մընաց Ծաղկաձոր։
|
|
|
|
