Ծիտիկների կռիվը
1
— Ծիլի՜֊վիլի,
Ծիլի՜–վիլի,
Ծիտիկները
Հյուր են եկել մեր պարտեզ,
Հյուր են եկել,
Հազար բարև բերել մեզ։
— Ծիլի՜-վիլի,
Ծիլի՜-վիլի,
Ծլվլում են,
Թռվռում են ծառից ծառ,
Թռվռում են,
Թռչկոտում են անդադար։
— Ծի՜վ-ծի՜վ,
Ծի՜վ-ծի՜վ,—
Ծիտիկն ասավ,—
— Էս թառն իմն է,
էս ծառն իմն է,
Ես եմ տնկել ինձ համար։
Չի՛, չէ՛, չէ՛, չէ՛,–
Չիվիկն ասավ,
— Ես եմ տնկել
Ու հյուր եկել,
Որ քեֆ անեմ էս ամառ,
— Ցև՛, ցև՛, ցև՛, ցև՛,
Սևիկն ասավ,—
— Գնա՛, կորի՛,
Էս սալորի
Տերը ես եմ, դու ո՞վ ես,
— Տև՛, տև՛
Տև՛, տև՛,—
Թևիկն ասավ,—
Ի՞նչ ես եկել,
Աչքդ տնկել.
Եվ փնթփնթում
Քեզ ու քեզ։
2
Ծիտիկն ասավ, Չիվիկն ասավ,
Մի կողմից էլ՝
Սևիկն ասավ, Թևիկն ասավ...
Ասին, ասին.
Խիստ բարկացան,
Իրար անցան։
Մեջներն ընկավ կռիվը,
Աշխարհ կալավ ծիվ-ծիվը,
Մեկ-մեկու գզեցին,
Ու իրար կողք բզեցին,
Ծառից իջան կտուրը,
Կտրից ընկան տան դուռը,
Փռփռացրին պոչ ու թև,
Մեկ տակ եղան, մեկ վերև։
— Ծի՜վ,– ծի՜վ,
— Ճի՜վ,– ծի՜վ,
Ծլվլացին, թռվռացին,
Մեկ էլ հանկարծ
Բաժանվեցին, գնացի՜ն։
Ծիտիկն ելավ սալորին՝
Խեթ-խեթ նայեց բոլորին։
Չիվիկն ելավ ծառի ճյուղ՝
Դես-դեն նայեց աներկյուղ
Իսկ Թևիկն ու Սևիկը՝
Թռան, տեղից վերացան,
Մեր պարտեզից հեռացան։
|
|
