Կաղապար:Շաբաթվա ստեղծագործություն/Շաբաթ 5, 2017 թ.

Վահան Թոթովենց՝ Մի կարճ և պարզ պատմություն

Նվեր ամերիկահայ բանվորներին

Երբ գարեջրի սառը բաժակները դատարկեցինք, իմ բարեկամը երկար մի շունչ քաշեց, հոգնության մի երկար շունչ, որ կարծես ծնունդ է առնում ճարճատող ոսկորների խորքից։

— Երևի ճանապարհորդությունը քեզ շատ է հոգնեցրել,Պիտր,— ասացի,— մի՞՛թե երրորդ կարգով եկար։

— Ո՛չ,— պատասխանեց Պիտրը,— Նյու-Յորքից մինչև Պոլիս և Պոլսից մինչև Նյու-Յորք ճանապարհորդել եմ առաջին կարգով, հանգիստ, ուրախ և առողջ։

— Բայց քո հոգոցը լայն հոգնություն է արտահայտում,– հարցրի։

— Այո՛, հոգնած եմ,— ասաց Պիտրը,— հոգով հոգնած եմ, կարծես դատարկված եմ, անսահման պարապություն եմ զգում։

Թուխ գարեջրի երկրորդ բաժակը դատարկեց Պիտրը և աչքերը հառեց հեռուն, կարծես մի պանորամա էր դիտում։

— Ի՞նչ ես դիտում,— հարցրի։

— Անցյալս եմ դիտում,— պատասխանեց Պիտրը։

Ես լռեցի։ Պիտրը շարունակեց․ 90 թվականներին ես փախա Թուրքիայից և երկար թափառելուց հետո հասա Եգիպտոս։ 17 տարեկան էի այն ժամանակ, թռվռուն և ուրախ, ինչպես մի քուռակ։ Երկրում նոր էի հնչակյան գրվել, պատրաստ էի ամբողջ կյանքս զոհել այս կուսակցության նպատակների համար Թուրքիայում։

(շարունակություն․․․)

Հաջորդ թողարկում | Արխիվ | Խմբագրել