Իմ սրտիս մեջ՝ բյուրեղ կանթեղ,
Նշուլեցավ բոցը սիրույդ,
Եվ կանթեղին մեջ, յուղի տեղ,
Հոսեցուցի կյանքըս պուտ-պուտ։
Հոն, խորանին մեջ հոգիիս,
Ժամանակե ի վեր անհուշ,
Գամված է քու, ո՜վ պաշտելիս,
Քու ոսկեգիծ պատկերն անուշ։
Այդ պատկերին առջև ահա,
Որ հրեշտակի ունի անուն,
Սիրույս կանթեղը կմխա
Բոցով մը փոքր ու պլպլուն։
Իմ մարմնիս թաց սպունգեն
Քամված կյանքը երբ որ ցամքի՝
Սիրույս կանթեղն ալ այն ատեն,
Լոկ այն ատեն մարի՜ պիտի։
