Թարգմանությունը՝ Ալեքսանդր Ծատուրյանի
Կյանքի սայլակը
Թեպետ հաճախ ծանր է բեռը սայլակում,
Բայց շարժվում է նա և թեթև, և արագ.
Միշտ հառաջ է նորան մըղում, չի հոգնում
Քաջ կառապանն — հին, ալևոր ժամանակ։
Առավոտից կյանքի սայլակ նըստելով,
Կառապանին ընկեր դառած անվեհեր,
Մենք քըշում ենք հեղգ ու հեշտանք ատելով
Եվ գոչում ենք. «Հառա՜ջ, հառա՜ջ, ա՛յ ձիեր»։
Բայց կեսօրին չըկա՜ էլ այն ուժը վառ,
Մենք ջարդում ենք, ահալի՜ է և ճամփան.
Մեր առաջին խորեր, ձորեր, թումբ ու քար,
Մենք գոչում ենք. «Կամա՜ց, հիմա՛ր կառապան»։
Սայլակն էլի ընթանում է յուր ճամփան,
Մենք էլ արդեն ընտե՛լ ու մե՛րձ գիշերին,
Նիրհելով ենք դիմում դեպի օթևան,
Ժամանակն էլ հա քըշում է ձիերին։
|
|
