Մաշող ցավերից մեզ չըկա դադար...
Ի՞նչ անենք... թախծի, վհատման ամպեր
Նորից պատել են մեր երկնակամար.
Մեր շուրջը խավար, անթափանց գիշեր։
Մաշող ցավերից անվերջ հալածված.
Չենք գտնում անկյուն կյանքի խնջույքում.
Անվարդ մեր գարուն, մեր ճրագը մարած,
Թույն է ծովացել մեր տանջված կրծքում...
Բախտին խորթ զավակ. աշխարհին օտար,
Կըռվի մեջ անցավ բովանդակ մի կյանք.
Ուրեմըն նորից կռիվ անդադա՛ր...
Կըռվումն է և՛ մահ. կըռվում — և՛ փրկանք:
