Տխո՜ւր ես, ա՜յ սեր, երբ անհամարձակ
Դու դողդողում ես սիրող սրտերում,
Որպես փոթորկից հալածված թռչնակ,
Որ կուչ է գալիս դալար թփերում։
Եվ որքա՜ն ծանր է զսպել արտասուք,
Երբ մարդ տանջվում է՝ թաքուն սիրելով,
Օ՜, ինչո՞ւ, հոգյա՛կ, բախտը չարաշուք
Կապեց մեր սրտերն այդ տխուր սիրով…
Սրտամաշ մի վիշտ, ծանր քարի պես,
Ճնշում է հոգիս, նազելի՜ ընկեր,
Երբ մտածում եմ, որ այդ սերը մեզ
Ավա՜ղ, չի՛ բերիլ լուսազարդ օրեր…
Սիրել ու տանջվել՝ կյանքում հալածված -
Ահա՛ երկուսիս սև ճակատագիր.
Բայց ես կըտանջվեմ… ես շա՜տ եմ տանջված…
Երանի՜ միայն դու չտանջվեիր…
