Հարուր տարվան ծանտըռ քունէս
Հա՛նա-ըշտե զարթիլ իմ.
Ծեռքովըս խօրթած իմ քաղաքէս
Հէսապ-քիթապ ես կուզիմ:
Հարուր տարին անցաւ, հայե՛ր,
Քիչ ժամանակ չէ՛, կիտի՞ք.
Աճափ տուք ի՞նչ աղէկ պաներ
Աս միչոցիս արիլ իք.
Թահմին կանիմ՝ վօր էվէլքի
Կալպայ, նօղայ հայը չիք,
Վօտքէ կօլոխ, մեծ ու պըզտիկ
Եւրոպացի կըտռիլ իք...
Հաքած-մաշած ծեր հաքուստը
Նայիս՝ մարթ իք մարթու պէս.
Լըսողաց իմ՝ ծեր ապրուստը
Գէշ չէ, աղէկ է նույնպես.
Ա՛մա, հայեր, ես կամընչնամ,
Հարուր տարի միչոցին
Անմարթաբնակ Ամերիկան
Տառցաւ հըզօր տերութին։
Կէնէ կասիմ՝ հարուր տարին
Ի՞նչ կօվական պան արիք.
Կըպահանջիմ՝ գէշն ու պարին
Տեղով տեղով ինծ պատմիք։
Հարուր տարին վօր անցուցինք,
Շատ, շատ պաներ մենք արինք,
|
|
Ու աշխըրքին պարզ ցուցուցինք,
Վօր թիփ-թէմիզ հայեր ինք։
Կռեվ, ծեծկվունք ու տատաստան
Էր մեր մէչէն անպակաս,
Նամերս հասավ չախ Հինտըստան...
Լըսէ՛ ու չի բարկանաս։
Մեր պապերը, թէպէտ կալպայ,
Մեր առչեվն ին անթիքա,
Շինտը մեզի չին ասիլ հայ,
Փռօստը կասին «...շքա».
Կիտի՞ս ինչո՛ւ։ Անոր համար,
Վօր տեղ չունինք չաճըռած,
Հարցո՛ւր Թուլա, հարցուր Սամառ,
Անուններըս է կօտռած...
Կիտէինք քի՝ առուտուրը
Ասել է թե ա՛ռ ու կո՛ւլ.
Պապենական խըրատներուն
Մենք մընացինք տալմա խուլ։
Պարի առինք, վէքսիլ տուվինք,
Վատէն անցաւ վէքսիլին
Հարամ՝ ստակը սունտուկ տըրինք,
«<...> հայեր» մեզ ասին։
Էրեսներուս թուքին մարթիք,
Մենք ասինք. «Աս թաթավ է»,
Շիտակ մարթու վրայ խընտացինք,
Ասինք. «Աս ի՞նչ մանավ է»։
Կիտուն մարթոց մենք խեվ ասինք,
Հալածեցինք մեր մէչէն,
Տալմա վըրան պամպասեցինք,
Վազ պերինք մեր եախայէն։
Մնացինք մենակ` կօղ, կօղպարտակ,
Միւհլիւղ ու սուտըստակճի,
Մաթռապազներ ու աւազակ,
Տռակիլ, շալվէր, տիպօնճի։
Աս սօլ մարթիք հարուր տարի
Խեղճ քաղաքիս տէր էղան.
Մեր մէչ վօվ էր պաշ հարամի,
Նա եալ էղավ մեր աղան։
|
|
Կորաւ անուն, կորաւ փարան,
Քաղաքս տառցաւ վերհանա,
Խանութներըս պարպըվերան,
Շէն է մենակ հանա։
Հայի ծեռքով` հայի խօրթած
Հինկ-վեց դըպրոց զըրչեցինք,
Մէքատ ալ վօր՝ նօր է պացված,
Անալ զըրչել միտք ունինք։
Մեր վեց ժամի ճամփաները
Փուշ ու տատասկ բուսցուցինք,
Պապենական ժամին սէրը
Մեր սիրտերէն հանեցինք....
Վօ՞ր ազգ կըրցաւ հարուր տարի
Ասխատար պան անելու.
Տահա կեցի՛ր հարուր տարի,
Քախքէս թօզ չէ մընալու:
|
|
|
|
