Ես մոռացել եմ բոլոր բառերը
եւ
քեզ հետ խոսելու ոչ մի հնար չկա։
Ես մութը ձեռքով
ետ եմ
ծալում,
փնտրում մեղրամոմ ու ձիգ իրանի շշուկները տաք
ու
չկա՛մ-չկա՛մ գիշերվա
կրծքից
քաղում եմ ես սիպ-սպիտակ շուշաններ։
Գիշերը
ճերմակ շուշան է։
Ցողունը օրորվում է դողաթրթիռ
(զույգ ձեռքերը վեր պարզած - ոնց որ` պարելիս),
ապա բարալիկ իրանը տերեւների,
թերթիկների
միջից սահում է վար՝
աստծու կարած ծաղկահալավը
թողնելով, ասես,
երկնքից առկախ։
- Արի՛... դե՜, արի՛...
ՈՒ գալիս է՝ «չեմ գալիսը» շուրթերին։
Մորեմերկ շուշանը
աններում ու հեթանոս խարույկներ է բացում
զույգ ձեռքերիս գորովանքով անկուշտ։
Անկո՛ւշտ։ Մարգերը ճաքել-ճաքճքել են։
Անկու՛շտ։ Էլի՛...
Անկո՛ւշտ։ Ջո՜ւր...
Ամենալավ, ամենաչհնարված հեքիաթի մասին
մինչ այդ դեռ ոչինչ չգիտեի։
(Իսկ ես կարծում էի՝ գիտեի)։
Մութը քաղցր է,
անցանկապատ, անհուն։
Եթե երկինքը ունենար պատուհաններ,
դու կասեիր՝
քաշիր վարագույրները, որ լույս չլինի,
առանց հասկանալու,
որ անզոր են վարագույրներն աշխարհի,
երբ լույսը
բխում է ծոցածաղիկ ու լուսնկաթ ճերմակությունից։
Գիշերում բացվել են աստվածադարձ շուշաններ։
Ձին փախել (ի՜նչ լավ է արել),
իմ արյան պես կարմիր ձին,
մնացել է հանդում Արաժանքի
եւ
խրխինջից՝ սարեսար զրնգացող, Մասիսների շուքի տակ,
շուշանի ճերմակ թերթիկները թափվում են կրծքիս։
Ես նորից ուզում եմ ձյուն ուտել, Մասիս։
