Նա գիտեր Հանդն ու եդեմը, Լեռան կարիճ էր Հովիվ Արտեմը։ Ձին՝ այլ կրակից, Մահակը՝ ճապկե, Քարը հայացքից Կարող էր փափկել։ Երազի նման Եկել է, անցել... Աստղ է հիմա, Ծաղիկ է գուցե... Ախպորանց՝ Քիրս ու Մռավի վրա Շվաքն ու շուքը Պահվում են նրա։ Եվ ծուխ է ելնում Օջախից անմար. Ապրում են հովվի Երազները վառ։ Որդիք, թոռ ու ծոռ... Օջախ ու տուն են, Հովիվ Արտեմի Հավերժությունն են...
