Քսան տարի կ՚անե, մարի՜կ,
Որ հեռավոր եմ քենե,
Գլուխս չունիմ բուրդե բարձիկ,
Քսան տարի է, մարի՜կ:
Շալակս առած կաշի սերմեր`
Բեռ կը կրեմ ամեն օր,
Երեսըս` խինդ, սիրտըս` սևեր,
Ճիկերս հատավ կարոտով:
Անո՜ւշ մարիկ, ա՜լ քեզ տեսնել
Մտքես հաներ եմ, գիտե՞ս,
Ճիտիս պարտքն է խաչս քաշել`
Պատառ մը հաց խրկել քեզ:
Գեղիս աղվոր Էգիին տեղ
Հոս խուց մ՚ունիմ մութ, աղտոտ,
Ձեռքդ շինած անկողնուս տեղ
Չուլ մը փռած` դրան մոտ:
Ուժ չը մնաց աշխատելու,
Օր մը վերեմ կը մեռնիմ,
Երկու աղբեր, մեկ տիրացու
Զիս թաղելու կը տանին:
Ու փոսին մեջ հոն, մինակուկ,
Լուռ կպառկիմ ես, մարի՜կ,
Գոնե կարոտըդ չեմ քաշեր,
Քո՜ւն կը լինիմ հանդարտիկ:
