Ճակատագիր
ՃԱԿԱՏԱԳԻՐ
Կոմիտասին ու Նունեին՝
անապական սիրով...
Նա պահում է ափը՝ մոմակալ է ասես,
Իսկ դու մոմ ես՝ վառվող աչքերի մեջ նրա,
Ամրանալու համար դեռ շա՞տ պիտի «լացես»,
Կատարյա՞լ չէ ափը, կասկածո՞ւմ ես, տղա՜...
Ու՝ կաթում ես, կաթ-կաթ, տե՜ս, արցունք է ափին,
Տե՜ս, կարոտիդ՝ նրա երազանքն է ծալվում,
Մոմակալը թախծի աչքն է հառել ճամփին...
...Մո՜մ, հերի՜ք է, այդպես մինչև ո՞ւր ես հալվում։
16.04.01, Ստեփանակերտ