Ծառի ճյուղին
Բույն էր հյուսել
Մայր ծիտիկը
Շիվերից,
Իր բնի մեջ
Ձու էր ածել,
Չէր հեռանում
Ճյուղերից։
Ձվից պրծել,
Թուխս էր եկել,
Տաք-տաք նստել,
Ձվերին՝
Գիշեր-ցերեկ
Աչք էր ձգել,
Սպասում էր
Ճուտերին...
Երբ զեփյուռը փչում հանկարծ
Օրորում էր ծառ ու ճյուղ,
Ծիտիկը իր ձվին նստած՝
Պաշտպանում էր աներկյուղ։
