Մարգարե (Միքայել Նալբանդյան)

ՄԱՐԳԱՐԵ

(Լերմոնտովից)

Հավերժը ինձ այն օրից, երբ
Շնորհ տվեց մարգարեի,
Չարության ու հանցանքի էջը
Մարդոց աչքում կարդում էի։

Ես սկսա սեր քարոզել,
Նուրբ ուսումը ճշմարտության.
Ինձ մերձավորքս ևս կատղած՝
Քար ձգեցին անարգության։

Մոխիր ցանած գլխիս վերա՝
Ես քաղաքից փախա աղքատ.
Անապատում բնակիմ ահա
Տյաոն շնորհիվ, ինչպես թռչնակ։

Հավերժի ուխտը պահելով,
Ինձ արարածք խոնարհում են.
Աստղերն էլ խոսքիս լսելով
Ուրախ շողերով խաղում են։

Բայց, երբ ամբոխված քաղաքից
Ես շտապով անցնում եմ,
Ծերերը անձնասիրությամբ
Յուրյանց տղերքին ասում են.

«Նայեցե՜ք, սա օրինակ ձեզ,
Չապրեց մեզ հետ, նա հպարտ էր,
Կույրը ուզեց հավաստել մեզ
Թե նորա բերնով աստված խոսում էր։

Նայեցե՜ք, տղերք, նորա վերան,
Ի՞նչպես նվազ ու գունաթափ.
Ի՞նչպես, անարգ, խեղճ, կնճռադեմ
Ի՞նչպես անարգում են նորան»: