Մի՛ հայիր, աղուոր, մի՛ հայիր,
Ատ աչքովդ մի՛ հայիր,
Երբ դըռնէն դուրս կ՚երեւաս,
Ատ աչքերովդ մի՛ հայիր,
Ես քար չեմ որ բան չ՚իմնամ[1],
Ատ հայելուդ դիմանամ:
Մի՛ հայիր, մի՛ հայիր,
Աստուած սիրես, մի՛ հայիր,
Թէ հանդիպիս ու հայիս,
Հող ու մախիր կ՚ընես իս,
Հող ու մախիր ոտքիդ տակ,
Իրաւ, պատիւ փառքունակ
Բայց լման աշխարհք վկայ որ
Դեռ հովցուկ[2] եմ պաղորակ:
Ասոնք կ՚ըսեմ որ, աղւո՛ր,
Ալ չի պահես իս տէրտւոր,
Երբոր հանդիպիս, հայիս
Շիտակն ըսես հոգիիս։
