Մենանոցըս նեղլիկ մի խուց, Խեղդո՜ւկ, անօ՜դ ու անլո՜ւյս. Սպասում եմ՝ էսօր֊էգուց, Բայց փրկության չըկա՜ հույս... Միայն բանտի «խելոք» ծառան, Վըկա իմ լուռ տանջանքին՝ Հույս է տալիս, «հո՛գ չէ, տղա՛ս, Կըսովորե՛ս էս կյանքին...»
