Տեսնում եմ, ահա, իմ ճանապարհին չարած քայլերս։ Ու սիրտ է մխում։ Յոթ սարից դեն է միշտ ապրում բարին, չարը մեր հացին թույն է շաղախում։ Եվ, մարմին մտած ասեղի նման, ցավը թափառում, բռնել չի տալիս. սարի պես ծանր է ամեն մի վայրկյան եւ դարն է ժամի հետքից քարշ գալիս։ Իմ աչքերի մեջ հեռուն արցունքվել, սեր ու հավատ է ինձանից քամում... Ոչ մի բեռան տակ ես դեռ չեմ կքել, անցել եմ վեց սար, վերջի՜նն է մնում։
