Նամուս ու ղեյրաթ
Հակոբ Հակոբյան |
Դեռ թոթովախոս մի մանուկ էի
Եվ յոթ տարեկան անգամ չկայի,
Երբ ինձ ավանդեց հայրս իմ անուս՝
Մի սրբազան խոսք, և դա էր՝ «նամուս»։
Դպրոցի շեմքին դեռ ոտք չդրած՝
Դեռ նոր էի գիրք ես ձեռքս առած,
Երբ մորս համբույր թրջեց իմ ճակատ
Ու պատվիրեց ինձ անել միշտ «ղեյրաթ[1]»։
Բայց կարճ մնացի ուսումնարանում,
Աղքատի բախտը, դե՛, ի՜նչ է լինում․․․
Հորս պատվերով սովրեցի արհեստ,
Սիրեցի նըրա վաստակը համեստ։
Եվ այն օրից ետ,
Երբ ընկերացա մուրճ ու սալի հետ,
Քրտինքը դեմքես ծորում է կաթ֊կաթ
Եվ ինձ հիշեցնում՝ նամուս ու ղեյրա՜թ,
Նամուս ու ղեյրա՜թ։
Տողատակեր խմբագրել
- ↑ ղեյրաթ― նախանձախնդրություն
1895