Նա է, ասում են
Նա՜ է ասում են․․․ բանաստեղծուհին ―
Եվ լո՜ւռ, ակնապիշ նայում են դեմքիս.
Ոմանք հիասթափ մնում են՝ որ հին
Տձեւ ու անզարդ շորեր կան հագիս։
Նա՜ է ասում են․․․ բանաստեղծուհին ―
Անսովոր ոչինչ՝ կին է հողեղեն․․․
Օ՜ մարդիկ գուցե տեսնե՞լ կուզեին
Ուսերիս թեւեր, դեմքս՝ լուսեղեն․․․
Դու ոչի՛նչ չասիր․․․ բայց դու տեսար ինձ.
Ձեռքս բռնեցիր դողդոջուն եւ հեզ ―
Այդ ակնթարթում իմ անկեղծ սրտից
Այնպե՜ս ջերմագին սիրեցի ես քեզ․․․
1907