Մթության մեջ վըհուկի մը պես թախծադեմ,
ցավոտ Սիրո հարվածն է որ կ’իջնե կուրծքիս.
ու Տենչանքի ծիրանիեն հրաշեկ հոգիս
դեռ կ’ընդգրկե հիշատակներ` զորըս կ’ատեմ:
Բոլոր լույսերն ալ մարեցան հետըզհետե.
ես կը սիրեմ այս խավարը տառապագին,
ուր վիշտ մը լայն` սիրտըս կուրծքես դուրս կը նետե,
և ես կ’ըմպեմ սև հեշտանքը ցավոտ Կյանքին:
Խավարին մեջ չունիմ խարխափն երազանքին,
ու կը դադրիմ սերերու շուրջ թափառելեն.
բոցեղ աչքերս ունին կայծակ մը թախծագին,
սիրտես ցավերն հեծքեր վայրագ լոկ կը խըլեն:
