ԳՐԻԳՈՐԻՍԻ ԱՂԹՄԱՐՑՈՅ ԱՍԱՑԵԱԼ
Մարմինս ըզհոգիս զրկէ
Եւ պահէ զօրըն լալական,
Դատաւորին լալով ասաց,
Թէ՝ Արա ուղիդ դատաստան:
Աստուած երբ ըզմեզ ստեղծեաց
Եւ ի քեզ արար ապաստան,
Թէ դու իրաւունք արա,
Որ սոքա լինին միաբան:
Դատաւորն անիրաւ էր գեմ,
Ոչ առներ ուղիդ դատաստան,
Ահ ի աստուծոյ չունէր,
Անպատկառ ի յորդոց մարդկան:
Եղուկ զիմ այրի հոգիս,
Ճար չունի քան զանմահ փեսայն:
Միայն է դարձեալ գերիս
Ընդ հեռացեալսըն վայրենական:
Ի մեղաց իմոց տանջիմ
Եւ կենամ միշտ ի յերերման,
Հոգիս ի մարմինս կուլայ,
Հակառակ են՝ չեն միաբան:
|
|
Ոչ դուր, ոչ դադար առնում,
Այլ շրջիմ ես թափառական,
Ոչ ունկն տեղ’մ ես դարան
Կամ աւուր մ երկու ապաստան:
Գրիգորի՛ս, ճարակ արա
Եւ զմեղաց աղտն ի քէն լուա.
է՞ր անհոգ ի քուն կենաս
Յանցաւոր աշխարհիս վերայ:
Ահա օր մահուն կուգայ
Գի՛տ բժկշկ և ճար քեզ արա,
Յէգուց հրաւիրակըն գայ
Եւ ասէ քեզ՝ Աստի գնա՛:
