Յորժամ զիս ինձէն գըտայ
Ի՚ ես ընդ իս սակաւ խօսեցայ,
Ըզմիտս իմ առ իս բերի
Զայս գերիս, որ յիս կայ, մընայ։
Թէ՝ եկ, այրեցած հոգի,
Լա՛ց ըզքո չարիսդ յարակայ,
Սակաւ մի անդորր տուր քեզ,
Որ ի յինք դարձեալ նայեցայ։
Մի՛ կաս մընալ, ով յոր ես,
Զի չըկայ ճարակ թէ մընայ.
Խաբէ, գըլորէ ըզքեզ,
Սիրաբար ի քեզ մերձենայ։
Պատրէ քաղցրագոյն բանիւ,
Յետոյ չար ճաշ դառնայ քեզ տայ.
Հայեաց տեսանել յայտնի,
Թէ ա՛յլ օր պահեալ է կայ՝ մընայ։
Յորում դատեսցի գաղտնին,
Որ անյայտ այսօր թաքուն կայ.
Վա՜յ ինձ, անհնարին չարիս,
Թէ բոցոյն ճարակ պահեցայ։
Մեղա՜յ ես ասեմ այժմիկ,
Անձանձիր ձայնեմ մըշտակայ.
Զմեղանքն առաջի ունիմ
Իմ աչացս, որ ոչ հեռանայ։
Վա՜յ ինձ, մեծաձայն ասեմ,
Յիմարիս, որ խաւարեցայ,
Երկինք՝ երկնայնոց դասուք,
Ողբացէք զիս, որ գերեցայ։
Երկիր Ադամայ ծննընդովք,
Զիս լացէք, որ գըլորեցայ.
Անբան կենդանեաց ժողովք,
Վա՜յ տուք ինձ, որ կործանեցայ։
Լերինք ամենայն և մայրք,
Եղկեցէք զիս՝ մոլորեցայ.
Ծովուդ կենդանեաց կայտառք,
Գըթացէք յիս, ընկըղմեցայ։
Կենացս իմ պատճառ գըտէք՝
Մեռելոյս մեղօքս, որ յանցեայ.
Զի անհընարին ցաւօք
Տարակոյս շըրջիմ բացակայ։
Մեղացս իմ չարեաց պարտուց
Չէ՛ բընաւ ոքիկ գիտակայ.
Այրիմ խորովիմ ես յիս,
Կենաց դեղ խընդրիմ թէ կենայ։
