Սիրում եմ մենակ գնալ ճանապարհը։ Եվ սիրում եմ չհասնելը,
քանի որ հասնելու մեջ
խաբկանք կա, անշուշտ,
չէ՞ որ աշխարհի ոչ մի ճանապարհ վերջ չունի։
Արծիվը ճախրում է հայոց քարոտ կապույտներում,
բարձր-բարձր, եւ ես
ՆյուևՅորքի փողոցներում, յոթ երկնքի ու յոթ լեռան
ետեւում անգամ,
զգում եմ նրա
թեւերի քամին՝ ճակատիս վրա։ Լացելու ցանկությունից
սկսում եմ երգել։
Արեւի ետեւից վազող օրերը մնացել են խավարում,
պահիր ինձ հիշողությանդ մեջ, աղբյուր։
Լույսը մաքառման զավակն է, որ իջել է Գանձասարի
սուրբ խաչի վրա,
եւ, սակայն, ենթատեքստի մեջ տխուր օրերի
ձյան փաթիլներ կան։
Թեպետ բոլորը քայլում ենք նույն ճանապարհով,
բայց ամեն մեկն իր ճամփան է գնում,
խարույկի մոտ կանգնելիս՝ Ջորդանո Բրունոյի պատկերից
սարսռում եմ։
Զոհված զինվոր եմ, որ, տարիներ հետո, սպասող չունի այլեւս,
սակայն եկել է։
Ասպտուկը կուլ տվեց արեւին ասելիք խոսքն առաջին,
եւ դու, հեռաստան, գեղեցիկ ես ավելի, քանի դեռ քեզ
չեմ հասել, ներիր,
տանել չեմ կարող իրականությունը, որովհետեւ խելագարորեն
սիրում եմ երազը։
Թռչուններն իմ ճախրող ձեռքերն են աշնան երկնքում։
Չեմ հասել երբեք, կորցրել եմ մինչեւ գտնելն այնքան,
որ հիմա արդեն
սովոր եմ՝ կորցնել ու կարոտել։ Հիշում եմ Իզիդային.
«Ողջույն, ողջույն, Եգիպտոսի սեւ հող»։
Սիրում եմ մենակ գնալ ճանապարհը։ Ցավն ինձ հարազատ է,
քան խնդումը, իսկ աչքերդ երբ նայում են ինձ՝
իմ մեջ միանգամից շատանում են մանուշակները,
որ ոչ ոք չի ցանել,
ես միշտ ճանապարհ եմ ելնում Հիսուսի քայլերով՝
ոտնահետքերս թողնելով ծովերի վրա։
